بررسی روش های برآورد تبخیر-تعرق واقعی در ارزیابی اثرات تغییر اقلیم در دوره های آتی

تبخیر-تعرق به عنوان یک پیوند کلیدی بین تعادل انرژی سطح و تعادل آب، عامل مهمی است که محیط زیست و چرخه هیدرولوژیکی را به هم متصل می کند (Diao et al., ۲۰۲۱). در سال های اخیر تغییرات اقلیمی همراه با فعالیت های انسانی منجر به تغییرات گسترده در الگوی اکوهیدرولوژیکی و فرآیندهای هیدرولوژیکی در بسیاری از حوضه های آب در سطح جهان شده است (Zhang et al., ۲۰۰۱). تبخیر-تعرق یک متغیر هیدرولوژیکی کلیدی برای انعکاس اثر تغییرات آب و هوایی است (Cannarozzo et al., ۲۰۰۶). بنابراین، درک جامع رابطه متقابل بین تغییرات اقلیمی و روند تبخیر-تعرق برای حفاظت از اکوسیستم و مدیریت منابع آب حیاتی است.عوامل مختلفی همانند عوامل هیدرولوژیکی و جوی در فرایند تبخیر-تعرق سبب پیچیدگی این فرایند و ارائه روش های بسیاری برای تخمین آن شده است (Gao et al., ۲۰۰۷). از روش های تخمین تبخیر-تعرق در مقیاس های مختلف می توان روش های اندازه گیری مستقیم (تشت های تبخیر، لایسیمترها و کوواریانس گردابی)، مدل هایی نظیر Priestley-Taylor و روش-های سنجش از دور را نام برد. همه روش ها مزایا و معایب خود را دارند، با این وجود به نظر می رسد روش های سنجش از دور روش هایی کارآمد برای تخمین تبخیر-تعرق و دسترسی به اطلاعات از یک سطح وسیع هستند.امروزه از روش های سنجش از دور در تعیین تبخیر-تعرق واقعی در نقاط مختلف دنیا استفاده شده است که برای نمونه می توان به مطالعه لسگه درق و رحیمی زادگان (۲۰۱۸) اشاره کرد؛ آن ها به بررسی تبخیر از بدنه های آب شیرین مخزن سد امیرکبیر و زمین های کشاورزی مجاور آن از سال ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۶ با کمک الگوریتم های SEBAL، METRIC و SEBS پرداختند. در این مطالعه از ۱۶ تصویر ماهواره ای لندست TM۵/OLI و داده های تشت تبخیر استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده الگوریتم SEBAL با R۲ برابر ۰.۳۶ و RMSE برابر ۵.۱ میلی متر بر خلاف دو الگوریتم دیگر روش قابل اعتمادی برای ارزیابی تبخیر آب شیرین در محدوده مورد مطالعه نیست.