ارزیابی آسیب پذیری مناطق ساحلی نسبت به افزایش سطح آب دریا تحت تاثیر سناریوهای تغییر اقلیم (مطالعه موردی: منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس)

مناطق ساحلی مهمترین و حساس­ترین مناطق به اثرات ناشی از تغییر اقلیم بویژه افزایش سطح آب دریا می­باشند که پیامد­های وخیم و آسیب­های ناشی از آن را با درجه اطمینان بالاتری تجربه می­کنند. هدف از این تحقیق ارزیابی آسیب­پذیری مناطق ساحلی واقع در محدوده منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس (عسلویه و کنگان) نسبت به  افزایش سطح آب خلیج فارس است. داده­های مورد استفاده در این تحقیق شامل داده­های جزر و مدی ایستگاه های کنگان، بوشهر و امام حسن، مدل رقومی ارتفاعی، داده­های ارتفاعی و تصاویر ماهواره­ای سنتینل ۲ به منظور ساخت ترکیب رنگی حقیقی با اندازه تفکیک مکانی ۱۰ متر می­باشد. نقشه آب گرفتگی منطقه مورد مطالعه در صورت افزایش نیم، یک و دو متری سطح آب دریا تهیه شد. نتایج نشان داد که بیشترین آسیب پذیری افزایش سطح آب دریا مرتبط با مجتمع های پتروشیمی نزدیک به ساحل می­باشد. منطقه پارس جنوبی یک در نواحی  رویش جنگل­های مانگرو و صنایع  پایین دستی در معرض بیشترین آسیبپ­پذیری قرار دارد به­طوری­که حتی با نیم متر افزایش سطح آب دریا اراضی قابل توجهی به زیرآب خواهد رفت. عدم توجه به خطر بالا آمدن سطح آب دریا می­تواند در آینده خسارت اقتصادی هنگفتی را به شرکت­های پتروشیمی و صنایع مرتبط همچنین به اکوسیستم­های حساس و شکننده ساحلی وارد سازد. بنابراین استراتژی مدیریتی منطقه­ای برای کاهش این آسیبپ­پذیری امری ضروری است. یکی از راه­های مقابله با این آسیبپ­پذیری، ساخت تپه های رگه­ای و استفاده از موج شکن­های معلق در زیر آب  به همراه گرون­های T شکل در سواحل تحت خطر آب گرفتگی است.

Keywords:

ارزیابی آسیب پذیری , افزایش سطح آب دریا , خلیج فارس , سنتینل , منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس