بررسی دیدگاه افلاطون در باب «کاثارسیس»

«کاثارسیس» اصطلاحی یونانی است از ریشه واژه «کاثاروس» به معنای پاک. این اصطلاح، از نظر معنایی با دو مفهوم مرتبط است: خلوص و کمال. معمولا این اصطلاح بیشتر با نام ارسطو و دیدگاه او در مورد موسیقی و به ویژه تراژدیک به ذهن متبادر می شود، اما پیش از ارسطو، افلاطون در برخی رساله هایش به این مفهوم اشاره کرده و پیرامون آن بحث نموده است. بدیهی است که دیدگاه افلاطون در مورد کاثارسیس را باید با توجه به دیدگاه او در مورد کنترل احساسات و عواطف بوسیله عقل، مورد توجه قرار داد. برای بررسی کاثارسیس در آثار افلاطونی، ابتدا به بررسی معنای تاریخی این اصطلاح در یونان باستان می پردازیم. با عنایت به اینکه این اصطلاح در برخی از آثار افلاطونی، در ارتباط مستقیم با پسوخه مطرح می شود، دیدگاه وی در مورد روح یا پسوخه را نیز بیان می کنیم و سپس به صورت مصداقی، به بررسی کاثارسیس در آثارش می پردازیم. این پژوهش نشان می دهد که کاثارسیس به معنای نوعی تطهیر نمودن نفس و جداسازی با هدف ایجاد نوعی تعادل و نظم است، و فیلسوف باید برای شباهت یافتن هرچه بیشتر به وجه الهی اش، از آن بهره مند شود. از نظر افلاطون، فلسفه، یا به بیان دقیق تر، تمرین فلسفی، از طریق پروردن توان استدلال عقلی در انسان، قادر به ایجاد کاثارسیس است.

بررسی دیدگاه افلاطون در باب «کاثارسیس» Keywords:

کاثارسیس , افلاطون , پسوخه , تمرین فلسفی