افزایش بیان LINC۰۱۱۳۹ lncRNA به عنوان نشانگر زیستی بالقوه سرطان کلورکتال

سابقه و هدف: سرطان کولورکتال (CRC) از نظر میزان بروز و مرگ و میر در بین انواع سرطان ها به ترتیب رتبه چهارم و دوم را به خود اختصاص داده است. اگرچه غربالگری سرطان کولورکتال در بهبود پیشگیری و درمان این بیماری موثر بوده اما همچنان موانع متعدد از جمله متاستاز سرطان کولورکتال، پیش آگهی این بیماری را به شدت مختل کرده است. RNA های غیر کدکننده طولانی نوعی مولکول RNAi هستند که در چندین گروه عملکردی طبقه بندی می شوند و در برخی از مسیرهای سلولی مهم شرکت می کنند. تعامل LncRNA-RNA ترجمه وتخریب mRNA را کنترل می کند یا به عنوان اسفنج miRNA (microRNA) برای خاموش کردن عمل می کند. تعامل LncRNA-پروتئین فعالیت پروتئین را در فعال سازی رونویسی و خاموش کردن تنظیم می کند. راهنمای LncRNA، فریب، و داربست تنظیم کننده های رونویسی ناحیه تقویت کننده یا سرکوب کننده ژن های کد کننده را برای تغییر بیان تنظیم می کنند. RNA های غیرکدکننده بلند به دلیل نقش کلیدی در تنظیم بیان ژن و اثرات بالقوه در مسیرهای سیگنالینگ سلولی، توجه روزافزون محققان را به خود جلب کرده اند. این RNA ها، به عنوان نشانگرهای زیستی، در تشخیص، پیشرفت و پیش آگهی سرطان کولورکتال نقش مهمی ایفا می کنند. این مطالعه با هدف بررسی تغییر سطح بیان RNA غیرکدکننده LINC۰۱۱۳۹ در سرطان کولورکتال در مقایسه با بافت سالم انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی ابتدا تغییر بیان ژن LncRNA LINC۰۱۱۳۹ از دو پایگاه داده UALCAN و Gepia۲ در بافت های توموری آدنوکارسینوما کولون در مقایسه با بافت سالم بررسی شد. سپس total RNA از ۴۱ نمونه بافت توموری سرطان کولورکتال و ۴۱ نمونه بافت سالم مجاور تومور استخراج شد و پس از بررسی کیفی و کمی RNA استخراج شده، سنتز cDNA با استفاده از کیت انجام گردید. سپس با طراحی و سنتز پرایمر اختصاصی، میزان بیان RNA غیرکدکننده LINC۰۱۱۳۹ در دو بافت توموری و سالم با استفاده از تکنیک Real time RT-PCR اندازه گیری شد. در پایان با در نظر گرفتن ژن Gapdh به عنوان ژن خانه داری، داده های حاصل به وسیله نرم افزار Graph pad prism تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده های این مطالعه براساس آنالیزهای بیوانفورماتیکی نشان داد که بیان RNA غیرکدکننده LINC۰۱۱۳۹ در تومورهای کولورکتال کاهش می یابد این در حالی است که بیان این ژن به طور قابل توجهی در بافت های توموری (اعم از متاستازی و غیر متاستازی) در مقایسه با بافت نرمال مجاور مستقل از جنس افزایش می یابد (۰/۰۰۰۱P<) ولی تفاوت بیان معنی داری بین نمونه های غیرمتاستازی و متاستازی مشاهده نشد (۰/۰۵P>). هم چنین نشان داده شد که افزایش بیان RNA غیرکدکننده LINC۰۱۱۳۹ در بافت های توموری می تواند به عنوان نشانگر زیستی در شناسایی بافت های توموری از بافت های سالم کولورکتال (۰/۰۰۰۱, P< ۰/۸۱ = AUC) عمل کند. استنتاج: باتوجه به نقش شناخته شده LINC۰۱۱۳۹ lncRNA در مسیر سیگنالینگ HIF۱α به عنوان داربست، عملکرد انکوژنیک LINC۰۱۱۳۹ lncRNA در سرطان کبد از طریق محور miR-۳۰/MYBL۲ و برهمکنش قوی Linc۰۱۱۳۹-PIP۳ LncRNA و اثر بر مسیر PIP۳-AKT، به نظر می رسد افزایش بیان LINC۰۱۱۳۹ lncRNA سیتوپلاسمی و عملکرد آن به عنوان یک آنکوژن، احتمالا می تواند از طریق مسیرهای سیگنالینگ در سرطان زایی کولورکتال دخیل باشد.

افزایش بیان LINC۰۱۱۳۹ lncRNA به عنوان نشانگر زیستی بالقوه سرطان کلورکتال Keywords:

Colorectal cancer , LINC۰۱۱۳۹ lncRNA , biomarker , metastasis , UALCAN , Gepia۲ , سرطان کولورکتال , LINC۰۱۱۳۹ lncRNA , نشانگر زیستی , متاستاز , UALCAN , Gepia۲