بررسی ابعاد هنری و مفهومی شعر رضوی در عصر صفوی

«شعر رضوی در عصر صفوی» عنوان پژوهشی است که به بررسی سیمای امام رضا علیه السلام و مضامین گوناگون شعر رضوی در دیوان هشت تن از مهم ترین شاعران دوره صفوی از جمله اهلی شیرازی(ف.۹۴۲ه.ق)، نظیری(ف.۱۰۲۱ه.ق)، شیخ بهایی(ف. ۹۵۳ه.ق)، محتشم کاشانی(ف. ۹۹۶ه.ق)، شفایی اصفهانی(ف. ۱۰۳۸ه.ق)، طالب آملی(ف. ۱۰۳۶ه.ق)، حزین لاهیجی(ف. ۱۱۰۳ه.ق) و صائب تبریزی(ف. ۱۰۱۶ه.ق) می پردازد. در این مقاله، پس از معرفی نمونه هایی از ستایش حضرت رضا علیه السلام در اشعار این شاعران، به برخی ویژگی های مضامین آنها پرداخته می شود. سیمای امام رضا علیه السلام، حرم مطهر، ملک خراسان، حاجات و خواسته ها از امام رضا علیه السلام، علم و دانش امام، بخشش و کرامت، محبت و مهربانی، عدالت و ظلم ستیزی، امامت و ولایت، القاب و اوصاف، خانواده، شفاعت، توسل و زیارت ایشان از جمله موضوعات فراوان و مورد توجه در اشعار شعرا و ادیبان این دوره تلقی می شود که به گونه ای بیانگر نگاه غالب در جامعه آن روزگار نیز می باشد.

Keywords:

دوره صفوی , شعر رضوی , شاعران عصر صفوی , امام رضا علیه السلام