تبیین رویکرد فلسفی پساپدیدارشناسی و دلالت های آن در آموزش هوشمند

در سالهای اخیر یکی از رویکردهای فلسفی جدید که پیرامون تجربیات انسان در مواجهه با فناوری ها مطرح شده است،پساپدیدارشناسی است. پساپدیدارشناسی با تلفیق پدیدارشناسی و پراگماتیسم زمینه بررسی روابط انسان و فنآوری را با ادعایبدنمندی، رابطه مندی و حیث التفاتی را فراهم آورده است. لذا هدف پژوهش حاضر تبیین رویکرد فلسفی پساپدیدارشناسی ودلالت های آن در حوزه آموزش هوشمند است. روش این پژوهش، ازلحاظ هدف کاربردی و ازلحاظ ماهیت داده از نوع کیفی و ازنوع تحلیل متنی است که در گردآوری داده ها از روش اسناد کاوی استفاده شد. یافته ها نشان داد که رویکرد پساپدیدارشناسیبه دنبال تحلیل تجربیات انسان، جهان و فناوری است که با استفاده از روش تغییر به نسبت های بین انسان- فناوری- جهان دردو سطح خرد (تجسد، هرمنوتیک، غیریت، زمینه و...) و کلان (چندفرهنگی) پرداخته و بررسی های موردی (تحقق های چندگانه)را سبب شده و مشخص میکند که فناوری چگونه اعمال و تجارب ما را از جهان شکل داده و دگرگون می کند . نتایج بیانگر آناست که رویکرد فلسفی پساپدیدارشناسی، استفاده از یک فناوری آموزشی بر رفتار و نوع عمل کاربران موثر بوده و به طورکلیهر نوع جهت دهی میتواند در زندگی روزمره ایجاد تغییر کند. همچنین باید گفت فنآوری و ابزار بخشی از زندگی انسان و بهعبارت دیگر بخشی از وجود آدمی است.

Keywords:

پساپدیدارشناسی , فناوری آموزشی , آموزش هوشمند , رویکرد فلسفی