پیش بینی تاب آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح طبیعی بر اساس نگرش مذهبی با نقش واسطه ای اضطراب کرونا

چکیده سابقه و هدف: محققان در سال های اخیر به مفهوم تاب آوری در برابر سوانح بسیار توجه کرده اند. سوانح طبیعی که جزئی از فرایند زندگی بشر به شمار می رود و هر روزه بر تعداد و تنوع آنها افزوده می شود، چالشی اساسی در جهت نیل به توسعه پایدار جوامع انسانی مطرح شده است. پژوهش حاضر با هدف پیش بینی تاب آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح طبیعی بر اساس نگرش مذهبی با نقش واسطه ای اضطراب کرونا انجام شده است. روش کار: روش پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر اجرا همبستگی است. جامعه آماری پژوهش تمامی شهروندان منطقه 15 شهر تهران در سال 1400 بود. از جامعه آماری حاضر با استناد به جدول مورگان نمونه ای به تعداد 380 نفر با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شد. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه نگرش مذهبی جورج، پرسش نامه تاب آوری کانر و دیویدسون و مقیاس اضطراب کرونای علیپور استفاده شد. درنهایت داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون و تحلیل مسیر تجزیه وتحلیل شد. در این پژوهش همه موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکرده اند. یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که نگرش مذهبی توانایی پیش بینی عواطف مثبت شهروندان، عواطف امن و کنترل تاثیرات منفی را دارد. همچنین مشخص شد که اضطراب کرونا توانسته است در پیش بینی تاب آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح طبیعی بر اساس نگرش مذهبی نقش واسطه ای ایفا نماید. نتیجه گیری: می توان گفت متخصصان و صاحب نظران جهت ارتقای تاب آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح علاوه بر توجه به نگرش مذهبی افراد باید از برنامه هایی برای کاهش اضطراب نیز استفاده نمایند. کلمات کلیدی: اضطراب کرونا؛ تاب آوری اجتماعی؛ سوانح طبیعی؛ نگرش مذهبی