مغالطه های کالبدی در معماری کلان شهر تهران

معماری فلسفه زندگی، هندسه و هنر فی المکان و مهندسی فضاست. بناها، بافت ها،فضاها و هندسه معماری هر دوره ای، هر جامعه و هر فرهنگی هم تصوری سه بعدی، کالبدیو پیکربندی شده، ملموس و محسوس از سبک زندگی و نحوه بودن آن فرهنگ و هم تفسیریاز نوع نگاه و نسبت مردمان آن دوره از زیست بوم، اقلیم و عالمی است که در آن می زیسته اند.وقتی سبک زندگی مردمان یک دوره، نحوه بودن، نوع نگاه و نسبت و رابطه آن ها با زیست بوم،جغرافیا، اقلیم و عالمی که در آن می زیسته و می اندیشیده و می آفریده اند دستخوش اختلال واغتشاش و آشوب و بی نظمی و آنارشیسم می شده و آسیب می دیده است مظاهر و مصادیق آن رانه تنها در زبان، نه تنها در روان و رفتار روزانه مردمان، نه تنها در آداب و ادب معاشرت و مراودتمیان آن ها نه فقط در محیط های کار و بازار و اقتصاد و معیشت و دادوستد و تجارت و سیاستو دیانت و معنویت که در ذائقه زیباشناختی و افول کیفیت زندگی آن ها ملموس و محسوسو در دسترس تر و بیش از هرجا و هر عرصه دیگر در هندسه مکان و مهندسی فضا و بناها وبافت های معماری آشوبناک و مغالطه آمیز و نازیبا و ناهماهنگ مردمان آن دوره به نحو ملال آور،خسته کننده و جانکاه شاهد بوده ایم. خلط، مغالطه، سفسطه، تناقض، تعارض، دور و تسلسل تنهاآفت ها و آشوب ها و آسیب ها و ویروس های مزمن تفکر نیستند که در زبان مفهومی آشکارمی شوندو فهم ما را به تعلیق درمی آ ورند و به تعبیر یونانیان بی محل ατοπος می کنند و سوء فهم ها رادامن می زنند و ذهن و فکر و عقل و فهم ما را از دستیابی به راستی و درستی چیزها بازمی دارندو ناکام می گذارند.

Keywords:

تهران , معماری کلان شهر , مغالطه کالبدی , زیست بوم , فلسفه معماری