بررسی توسعه گردشگری مبتنی بر بافت تاریخی شهر شیراز

با شروع انقلاب صنعتی و گسترش شهرنشینی انگیزه مسافرت و تفریح برای تامین احتیاجات روحی انسان به امری ضروری مبدل گردید، این مهم دردهه های اخیر پدیده جهانی را به وجود آورد که اصطلاح صنعت گردشگری را بر آن نهاده اند. ورود گردشگر به یک مکان می تواند اثرات اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی مهمی در آن محیط برای جای گذارد و باعث توسعه و پیشرفت منطقه شود.امروزه صنعت گردشگری به عنوان صنعتی پویا و دارای ویژگیهای بارز و منحصر به فرد، بخش مهمی از فعالیتهای اقتصادی و تولیدی کشورهای توسعه یافته و درحال توسعه را به خود اختصاص داده است ( ابراهیم زاده و دیگران، ۱۳۸۹، ۱۱۶) بسیاری از کشورها، این صنعت پویا را به عنوان منبع اصلی درآمد، اشتغال، رشد بخش خصوصی و توسعه ای ساختار زیربنایی میدانند. اگرچه در مناطق مختلف ، شرایط متفاوت است ، اما گردشگری همواره عامل مهمی برای توسعی اقتصادی به حساب میآید.(طیبی و دیگران، ۱۳۸۶، ۸۴) به ویژه برای کشورهایی همچون ایران که اقتصاد آنان اتکای شدیدی به درآمدهای حاصل از صادرات نفت دارد و متغیرهای کلان اقتصادی آن با پیروی از قیمت جهانی نفت در طول زمان دچار نوسانات شدیدی میشود، از دهه ۵۳۲۰ میلادی مورد توجهه گردشگران قرار گرفته است . بنابراین ، با توجه به موارد گفته شده و با توجهه به پتانسیلهای بالای منطقی مورد نظر به لحاظ جدب گردشگری ، و با توجه به ضرورت موضوع، تحقیق حاضر به بررسی وضعیت و چگونگی تاثیر و نقش بافت تاریخی بر توسعه گردشگری شهر شیراز می پردازد و در این راستا به مهمترین سوال این پژوهش که یافتن راهکارهایی برای ارتقا گردشگری در بافت تاریخی شیراز و توسعه آن است ، پاسخ خواهد داد.

Keywords:

گردشگری , گردشگری شهری , بافت تاریخی , شیراز