جلوههای ادبیات آئینی در اشعار داراب افسر و حسین پژمان بختیاری

شعر بختیاری یکی از شناخته ترین دسته های شعر گویشی و اصطلاحا فولکلور ادب فارسی است ، که همواره سرشار از استحکام و زیبایی و فخر بوده و هست . دوتن از سرشناس ترین شاعران بختیاری که نامشان در کنار شاعران بزرگ معاصر، گرچه شاید پررنگ نباشد، اما به فراموشی هم سپرده نشده است ، داراب افسر بختیاری ، و حسین پژمان بختیاری هستند، که هردو شاعر از اساتید مسلط شعر فارسی و چهره های سرشناس فرهنگ و ادب قوم بزرگ بختیاری هستند. در این پژوهش بنا داریم با استفاده از روش تحلیلی -توصیفی و کتابخانه ای ، با بررسی موردی ابیات و نمونه های مختلف از میان اشعار داراب افسر بختیاری و حسین پژمان، مولفه ها و مقوله های ادب آئینی را در شعر این دو شاعر سرشناس بختیاری مورد بررسی و مطالعه قرار دهیم . نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد، اگرچه رویکرد داراب افسر بختیاری ، نسبت به مقوله های آئینی رویکردی پررنگ تر و علنی تر است ، و گرچه در ظاهر حسین پژمان با رویکردی کمرنگ تر به مفاهیم آئینی اشاره دارد، اما با بررسی لایه های عمقی شعر او نیز می توان باور و ایمان قلبی اش به مقوله های آیینی را دریافت کرد. به نحوی که اپرچه برعکس شعر داراب افسر، در شعر پژمان نمونه خاصی ئرمورد مقوله توحید یا رسالت یا امامت قابل مشاهده نیست ، اما با درنظر داشتن نمونه شعرهای حسین پژمان درمورد مولفه هایی همچون توسل و شفاعت ، جهاد، و قیامت ، میتوان به صورت غیرمستقیم باور او به سایر اصول آئینی را نیز اثبات نمود.

Keywords:

ادبیات آئینی , داراب افسربختیاری , حسین پژمان بختیاری , شعر بختیاری , ادبیات فولکلوریک