ارزیابی و مطالعه ارقام پیاز زرد و سفید (Allium cepa L.) در شرایط آب و هوایی جنوب استان کرمان

پیاز یکی از سبزی­های اصلی و پرمصرف در جهان است که هر ساله ژنوتیپ های زیادی اعم از بومی و وارداتی در کشور کشت می شوند. استان های جنوبی کشور حدود ۵۰ درصد از سطح زیر کشت را به کشت پیاز اختصاص داده اند. بنابراین، گزینش ژنوتیپ های برتر سازگار با مناطق جنوبی برای حصول حداکثر عملکرد امری ضروری است. در این مطالعه، با هدف بررسی سازگاری ارقام پیاز خارجی (چهار رقم پیاز سفید و چهار رقم پیاز زرد) در شرایط آب و هوایی جنوب استان کرمان، آزمایشی در قالب طرح مربع لاتین با چهار تکرار در ایستگاه تحقیقاتی واقع در جنوب استان کرمان انجام شد. صفات فنوتیپی شامل: تعداد روز تا سوخ دهی، تعداد روز تا رسیدن، قطر غده، طول غده، ارتفاع بوته، تعداد لایه های خوراکی، وزن تر بوته، وزن خشک بوته، طول برگ، درصد آلودگی به فوزاریوم و عملکرد غده مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج تجزیه واریانس تفاوت معنی داری در سطح یک درصد بین ارقام پیاز سفید و زرد از لحاظ صفات مورفولوژیک نشان داد. براساس نتایج به دست آمده، ارقام ̓مینروا̒ (پیاز سفید) و ̓ریوبراوو̒(پیاز زرد) به عنوان ارقام زودرس و با درصد آلودگی کمتر به فوزاریوم معرفی شدند و ارقام ̓سوبرانا̒ (پیاز زرد) و ̓سایروس̒ (پیاز سفید) به عنوان ارقام با عملکرد غده بالابرای کاشت در مناطق جنوبی استان کرمان و همچنین برای استفاده در برنامه های به نژادی پیاز معرفی گردیدند. در هر دو نوع پیاز قطر غده، طول غده، وزن تر بوته و وزن خشک بوته همبستگی بالا، مثبت و معنی داری با عملکرد غده نشان دادند، در نتیجه برای افزایش عملکرد و اهداف به نژادی می توان به گزینش پیازهایی با قطر و وزن خشک بوته بیشتر اقدام نمود.

Keywords:

تنوع ژنتیکی , زودرسی , عملکرد , وزن غده