اثر مواجهه تفریحی با صدا بر آستانه ی شنوایی دانشجویان پزشکی

مقدمه: مواجهه با صدا ممکن است نوعی از افت شنوایی حسی عصبی را ایجاد کند. افت شنوایی ناشی از صدا(NIHL) به عنوان یک بیماری شغلی شناخته شده است، اما اثر مواجهه تفریحی با صدا به صورت کامل مشخص نشده است. این مطالعه به ارزیابی اثر مواجهه تفریحی با صدا بر وضعیت شنوایی کمک خواهد کرد. روش یررسی: این مطالعه از نوع مقطعی بر روی ۳۰۴ دانشجوی پزشکی انجام گرفت. شرکت کنندگان به صورت تصادفی از بین دانشجویان پزشکی سال چهارم تا ششم تحصیل انتخاب شدند و با توجه به مواجهه تفریحی با صوت به دو گروه تقسیم شدند. ادیومتری مرسوم برای تمامی شرکت کنندگان انجام شد و آستانه های شنوایی در فرکانس های مختلف بین دو گروه مقایسه شد. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS (ورژن ۲۰) و آزمون های آماری Kolmogorov-Smirnov، Mann-Whitney، و Chi-Square آنالیز شدند. نتایج:  میانگین سن شرکت کنندگان ۱۴/۳ ± ۱۸/۲۳ سال بود. در مجموع، ۷/۷۴% از شرکت کنندگان با صوت تفریحی مواجهه داشتند. متوسط مدت زمان مواجهه با صوت تفریحی ۹۱/۲ ± ۶۷/۴ سال بود. شایعترین نوع مواجهه، مواجهه با موسیقی از طریق هدفون یا هندزفری (۳/۲۷%) بود. تمام آستانه های شنوایی در هر دو گروه در محدوده نرمال بود و تفاوت معنی داری بین دو گروه از لحاظ آستانه های شنوایی وجود نداشت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که هر نوع از مواجهه تفریحی با صدا (موسیقی، مداحی، سخنرانی) در جمعیت جوان آستانه های شنوایی مرسوم را تحت تاثیر قرار نداده است.

Keywords:

Environmental Noise , NIHL , Recreational Noise , Medical Student , صدای محیطی , NIHL , صدای تفریحی , دانشجوی پزشکی