درک توحید ربوبی، مقدمهی مهم و لازم برای فهم توحید عبادی است، از همین رو یکی از روشهای پرتکرار قرآن برای دعوت به توحید عبادی، اقامهی حجت مستند به دلیل و نشانه در زمینهی
توحید ربوبی است. بنابراین شناخت حجتهای قرآنی بر
توحید ربوبی ضروری به نظر میرسد. علامه طباطبایی(ره) در تفسیر شریف المیزان اهتمام ویژهای به این مطلب داشته و ذیل تعداد قابل توجهی از آیات اشاره کردهاند که این آیات، حجتهایی بر ربوبیت مطلقه الهی است. ایشان قائلاند که بیشتر مفسران، میان آیاتی از قرآن کریم که در صدد اثبات توحید در ربوبیت و نفی شریک از خداوند است و آیاتی که در مقام اثبات اصل صانع است، خلط کردهاند. این پژوهش درصدد است تا با استقراء اطمینان آوری، آیاتی که در
تفسیر المیزان بهجهت احتجاج بر توحید ربوبی، تفسیر شده است را دسته بندی کرده و نحوهی استدلال
علامه طباطبایی در این آیات را بررسی کند و به تمایز نظر ایشان با مفسران دیگر در این زمینه بپردازد.برپایه ی یافته های مقاله که با روش توصیفی- تحلیلی نگاشته شده است، از نظر علامه طباطبایی(ره)، بسیاری از آیات ناظر به
توحید ربوبی در قرآن، درصدد بیان انحصار ربوبیت و الوهیت برای خالق هستی و اثبات عدم انفکاک تدبیر از خلقت میباشند و با توجه به سیاق آنها، میتوان دریافت که بسیاری از آنها در مقام احتجاج با مسلک وثنیت است. در نگاهی جامع، این حجتها شامل برهان وحدت تدبیر، برهان محبت، استدلال به نشانه های گسترده تدبیر الهی در مجموعه نظام عالم و خصوص نظام انسانی و همچینن بیان تمثیل هایی برای نزدیک کردن افهام به ربوبیت مطلقه الهی است.