تاثیر وضعیت خوابیده به پهلو بر میزان موفقیت جایگذاری لوله تغذیه ای بینی معده ای در بیماران مبتلا به کاهش سطح هوشیاری: یک مطالعه کارآزمایی بالینی

مقدمه: جایگذاری لوله تغذیه ای بینی معده ای در بیماران بی هوش و بیماران با کاهش سطح هوشیاری یک فرآیند چالش برانگیز با میزان بالای عدم موفقیت است. لذا، مطالعه کارآزمایی بالینی موازی حاضر با هدف بررسی تاثیر وضعیت خوابیده به پهلو بر میزان موفقیت جایگذاری لوله تغذیه ای بینی معده ای در بیماران با سطح هوشیاری پایین انجام گردید.مواد و روش ها: نوع مطالعه حاضر کارآزمایی بالینی تصادفی شده بود که در آن 170 بیمار با سطح هوشیاری پایین و بستری شده در بخش های مراقبت ویژه و جنرال بیمارستان گنجویان شهر دزفول و به صورت تصادفی و با استفاده از بلوک های جایگشتی شش تایی به دو گروه کنترل (85) و مداخله (85) تخصیص یافتند. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک و بالینی و چک لیست بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS استفاده شد.نتایج: نتایج مطالعه نشان می دهد مدت زمان جایگذاری لوله در گروه مداخله 63/64 ثانیه و در گروه کنترل 80/99 ثانیه، شایع ترین عارضه یعنی رفلکس گگ در گروه مداخله 30/35 درصد و در گروه کنترل 94/ 52 درصد و میزان موفقیت در جایگذاری بار اول در گروه مداخله 53/63 درصد و در گرو کنترل 59/30 درصد بوده است. عوارض حین جایگذاری لوله (002/0P=)، زمان صرف شده (0001/0P<)، تعداد دفعات امتحان کردن تا رسیدن به موفقیت برای جایگذاری لوله (0001/0P<) در گروه مداخله به شکل معنی داری کمتر از گروه کنترل بود. در کل، میزان موفقیت جایگذاری لوله در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل به صورت معنی داری بیشتر بود (001/0P=).نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر استفاده از وضعیت خوابیده به پهلو جهت جایگذاری لوله در بیماران با کاهش سطح هوشیاری را به تیم درمان به خصوص پرستاران توصیه می کند. زیرا این روش علی رغم افزایش نرخ موفقیت و صرفه جویی در وقت پرستار، باعث کاهش عوارض و تعداد دفعات امتحان کردن تا رسیدن به موفقیت می شود.مقدمه: جایگذاری لوله تغذیه ای بینی معده ای در بیماران بی هوش و بیماران با کاهش سطح هوشیاری یک فرآیند چالش برانگیز با میزان بالای عدم موفقیت است. لذا، مطالعه کارآزمایی بالینی موازی حاضر با هدف بررسی تاثیر وضعیت خوابیده به پهلو بر میزان موفقیت جایگذاری لوله تغذیه ای بینی معده ای در بیماران با سطح هوشیاری پایین انجام گردید. مواد و روش ها: نوع مطالعه حاضر کارآزمایی بالینی تصادفی شده بود که در آن 170 بیمار با سطح هوشیاری پایین و بستری شده در بخش های مراقبت ویژه و جنرال بیمارستان گنجویان شهر دزفول و به صورت تصادفی و با استفاده از بلوک های جایگشتی شش تایی به دو گروه کنترل (85) و مداخله (85) تخصیص یافتند. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم اطلاعات دموگرافیک و بالینی و چک لیست بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS استفاده شد. نتایج: نتایج مطالعه نشان می دهد مدت زمان جایگذاری لوله در گروه مداخله 63/64 ثانیه و در گروه کنترل 80/99 ثانیه، شایع ترین عارضه یعنی رفلکس گگ در گروه مداخله 30/35 درصد و در گروه کنترل 94/ 52 درصد و میزان موفقیت در جایگذاری بار اول در گروه مداخله 53/63 درصد و در گرو کنترل 59/30 درصد بوده است. عوارض حین جایگذاری لوله (002/0P=)، زمان صرف شده (0001/0P<)، تعداد دفعات امتحان کردن تا رسیدن به موفقیت برای جایگذاری لوله (0001/0P<) در گروه مداخله به شکل معنی داری کمتر از گروه کنترل بود. در کل، میزان موفقیت جایگذاری لوله در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل به صورت معنی داری بیشتر بود (001/0P=). نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر استفاده از وضعیت خوابیده به پهلو جهت جایگذاری لوله در بیماران با کاهش سطح هوشیاری را به تیم درمان به خصوص پرستاران توصیه می کند. زیرا این روش علی رغم افزایش نرخ موفقیت و صرفه جویی در وقت پرستار، باعث کاهش عوارض و تعداد دفعات امتحان کردن تا رسیدن به موفقیت می شود.