اثربخشی آموزش ایماگوتراپی بر انعطاف پذیری شناختی و تنیدگی والدگری زوجین دارای فرزندان ناشنوا

هدف: بررسی اثربخشی آموزش ایماگوتراپی بر انعطاف پذیری شناختی و تنیدگی والدگری زوجین دارای فرزندان ۱۲-۷ سال ناشنوای شهر خرم آباد بود. روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه زوجین دارای فرزند ناشنوای ۷ تا ۱۲ سال که دارای پرونده در مرکز بهزیستی شهر خرم آباد در سال ۱۴۰۰ بودند، تشکیل داد. از بین جامعه آماری تعداد ۳۰ نفر به صورت در دسترس انتخاب و در ادامه این تعداد آزمودنی به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه ۱۵ نفر) گمارده شدند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه انعطاف پذیری شناختی دنای و ونادروال (۲۰۱۰) و پرسشنامه تنیدگی والدین بری و جونز (۱۹۹۵) جمع آوری شد. گروه آزمایش به مدت ۱۰ جلسه ۲ ساعته تحت آموزش ایماگوتراپی قرار گرفتند. داده ها با تحلیل کوواریانس چندمتغیری و تک متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده-های پژوهش نشان داد که آموزش ایماگوتراپی در افزایش انعطاف پذیری شناختی و کاهش تنیدگی والدگری زوجین موثر بوده است (۰۱/۰P<). نتایج این پژوهش حاکی از کاربرد مفید رویکرد آموزش ایماگوتراپی در بهبود انعطاف پذیری شناختی و کاهش تنیدگی والدگری زوجین دارای فرزندان ناشنوا بود.

Keywords:

ایماگوتراپی , انعطاف پذیری شناختی , تنیدگی والدگری , مادران , فرزندان ناشنوا