مدل بهینه سازی زمان سفر در حمل و نقل همگانی اتوبوسرانی با بکارگیری سیستم های هوشمند

توسعه معابر جهت پاسخگویی به تقاضای شهرها سال هاست کارآمدی خود را در دنیای مدرن از دست داده است. متخصصان راهکار حل مشکلات ترافیکی را، مدیریت تقاضای سفر و افزایش کارایی سیستم حمل و نقل یافته اند. یکی از روش های افزایش کارایی سیستم حمل و نقل، استفاده از سیستم های حمل و نقل هوشمند می باشد. در این پژوهش بوسیله پرسشنامه علل نارضایتی مسافرین اتوبوس مشخص می شود تا براساس آن راه حل های هوشمند متناسب انتخاب گردد؛ سپس اقدام به جمع آوری اطلاعات از طریق شرکت اتوبوسرانی تهران و برداشت های میدانی نموده و وضع موجود شبکه بوسیله اطلاعات در اختیار در نرم افزار شبیه ساز پیاده و طبق برداشت های میدانی کالیبراسیون انجام می شود، در نهایت به تعریف سناریو هایی جهت کاهش تاخیرات و درنتیجه کاهش زمان سفر با اتوبوس اقدام نموده و سناریو های مطروحه در نرم افزار شبیه سازی می شود. در این مطالعه تاثیر ITS به عنوان ابزاری جهت کاهش زمان سفر با اتوبوس، بررسی شده است. با حذف هوشمند توقف در ایستگاه های فاقد تقاضا، استفاده از تابلوهای پیام متغیر خبری (VMS) برای رانندگان جهت افزایش سرعت و حذف پرداخت کرایه نقدی می توان به ترتیب ۸/۹، ۴/۴ و ۱/۴ درصد در زمان سفر صرفه جویی نمود. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان می دهد که با ترکیب دو سناریو حذف هوشمند توقف در ایستگاه های فاقد تقاضا و استفاده از تابلوهای (VMS) جهت افزایش سرعت، زمان سفر اتوبوس در خط مورد نظر از ۳۱۷ ثانیه در هر کیلومتر به ۲۶۱ ثانیه در هر کیلومتر (۷/۱۷ درصد) کاهش می یابد.

Keywords:

زمان سفر حمل و نقل عمومی , ارتقا سیستم اتوبوسرانی , حمل و نقل هوشمند , مدل بهینه سازی