بررسی نقاط اتصال امر روانی و امر سیاسی در اندیشه ژولیا کریستوا

دو بازوی نظری کریستوا، نشانه شناسی و روان کاوی هستند؛ نشانه شناسی درک اینکه معنا چگونه ساخته می شود را میسر می سازد و روان کاوی فرایند شکل گیری سوبژکتیویته را روشن می کند. کریستوا با ادغام این دو رویکرد نظری، دیدگاهی منحصر به فرد در مورد رابطه بین امر روانی و امر سیاسی ارائه داده است. این نوشتار برای پاسخ گویی به این پرسش اصلی است که در اندیشه کریستوا، پیوندهای مهمی که بین امر روانی و امر سیاسی برقرار می شود، در کجاست؟ در این مقاله این فرض مطرح می شود که مهم ترین سهم کریستوا در نظریه سیاسی، پژوهش در مورد سوبژکتیویته است. کریستوا با بررسی پیوند بین سوبژکتیویته و جامعه، مفروضات اصلی نظریه قرارداد اجتماعی که عبارت است از فردیت پیشاسیاسی را به چالش می کشد و با وام گرفتن از نظریه های فروید در توضیح چگونگی شکل گیری سوبژکتیویته بر روند شکننده حرکت از مرحله اولیه تمایز (تمایز میان خود و دیگری)، بر کسب هویت های اجتماعی و سیاسی تاکید می کند. مفهوم «کورای نشانه ای» به عنوان منشا سرپیچی، نشان دهنده محیط پایدار اولیه است که سوبژکتیویته در آن ظهور می کند. کریستوا استدلال می کند که توهم سرشار بودن در این مرحله باید از بین برود تا منجر به آشکار شدن پوچی شود. از دست دادن این فضای محصور و ظهور تهی بودگی به مثابه یک پیش نیاز برای رشد خود و هویت اجتماعی عمل می کند. درنهایت، تحلیل کریستوا از مفهوم سرپیچی، نشان می دهد که چگونه تجربه درونی موجود سخن گو، امر سیاسی را شکل می دهد. آراء کریستوا اهمیت سرپیچی درونی در زیر سوال بردن هنجارهای غالب و تصور امکانات جدید به صورت فردی و جمعی را برجسته می سازد.

بررسی نقاط اتصال امر روانی و امر سیاسی در اندیشه ژولیا کریستوا Keywords:

امر سیاسی , امر روانی , کورای نشانه ای , سرپیچی , این همانی اجتماعی , سندرم آرمان گرایی , ژولیا کریستوا