بررسی تطبیقی کهن الگوهای جاودانگی در شاهنامه فردوسی و حماسه های هومر

این پژوهش به بررسی تطبیقی کهن الگوی جاودانگی در شاهنامه فردوسی و حماسه های هومر می پردازد. جاودانگی به عنوان یکی از کهن الگوهای بنیادین بشری، در آثار حماسی ملل مختلف نمود یافته است. در این مطالعه، با رویکردی تحلیلی_تطبیقی، جلوه های این کهن الگو در شاهنامه فردوسی و دو اثر حماسی هومر، ایلیاد و اودیسه، مورد بررسی قرار گرفته است. یافته های پژوهش نشان می دهد که علی رغم تفاوت های فرهنگی، مفهوم جاودانگی در هر دو سنت حماسی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در شاهنامه، جاودانگی اغلب با مسئولیت و رسالتی خاص همراه است و جنبه ای روحانی و معنوی دارد، در حالی که در حماسه های هومر، جاودانگی عمدتا ویژگی ذاتی خدایان المپ است. با این حال، در هر دو اثر، ارتباط پیچیده بین جاودانان و فانیان مورد توجه قرار گرفته است. همچنین، نگرش به محدودیت های جاودانگی در این آثار متفاوت است. این مطالعه نشان می دهد که کهن الگوی جاودانگی در هر دو سنت حماسی، بازتابی از اندیشه های عمیق فلسفی و دینی فرهنگ های مربوطه است و به نوعی آرزوی دیرینه بشر برای غلبه بر مرگ و درک معنای زندگی را منعکس می کند.

Keywords:

کهن الگو , جاودانگی , شاهنامه , حماسه های هومر , ادبیات تطبیقی.