بررسی تاثیر فعالیت فیزیکی بر عملکرد شناختی و تغییرات ساختاری در هیپوکمپ و میزان BDNF در قشر پره فرونتال در موش های بزرگ آزمایشگاهی SPS

سابقه و هدف: عارضه استرس پس از تروما(PTSD) نوعی بیماری روانپریشی است که به دنبال جنگ، آزار و اذیت های دوران کودکی، تجاوز، حوادث و بلایای طبیعی چون زلزله، و سایر حوادث ناگوار زندگی به وجود می آید. این استرس ها می توانند باعث آسیب نواحی مختلف مغزی و در نتیجه رفتارهای مرتبط با این نواحی شوند. استرس مزمن منجر به تشدید فعالیت سلول های میکروگلیا و در نتیجه از دست دادن خارهای دندریتی در قشر پره فرونتال میانی و هیپوکمپ می شود. هم چنین تخریب شکل گیری حافظه به دنبال مواجهه با استرس مشاهده می گردد، لذا ناتوانی در جایگزینی خاطرات جدید به جای خاطرات آزار دهنده قبلی به وجود می آید. پاتوفیزیولوژی PTSD شامل تغییرات در مناطق و مدارهای آناتومیک خاص مغز است. آسیب به قشر جلوی مغز (PFC) می تواند مانع از فراموشی خاطرات نامناسب و آزار دهنده شود. PFC نقش مهمی در پاسخ های فیزیولوژیک مغز ایفا کرده و عملکرد لازم برای ایجاد پاسخ های آرام، منطقی و انعطاف پذیر را فراهم می کند. مطالعات نشان داده است که استرس حاد باعث تضعیف قشر پره فرونتال می شود. داروهای مرتبط با بیماری های روانپریشی دارای اثرات جانبی می باشند و احتمال برگشت بیماری در برخی از بیماران وجود دارد پیدا کردن راه های درمانی جدید با سودمندی بیش تر و کم ترین اثرات جانبی از اهمیت بسیار برخوردار است. ورزش به عنوان یک روش درمانی کمکی قادر به بهبود تغییرات ساختمانی و عملکردی ایجاد شده به وسیله استرس می باشد. مواد و روش ها: در این آزمایش از موش های نر آزمایشگاهی نژاد ویستار و مدل حیوانی single prolonged stress به عنوان یه مدل معتبر برای القای PTSD استفاده شد. پس از انجام مداخله ورزشی با تردمیل به مدت ۴ هفته (ورزش اجباری با شدت متوسط) (دو هفته اول با سرعت ۱۰ متر بر دقیقه به مدت نیم ساعت در روز و دو هفته دوم با سرعت ۱۵ متر بر دقیقه به مدت نیم ساعت در روز و ۵ روز در هفته)، حافظه شناختی و خاموشی ترس به وسیله تست های رفتاری (ORMT و Extinction) مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس حیوانات تحت بیهوشی عمیق با کتامین و زایلازین و با استفاده از بی دردی کشته و مغزها خارج شده و هیپوکمپ جهت انجام مطالعات بافتی به روش رنگ آمیزی گلژی فیکس شد. قشر پره فرونتال نیز جهت اندازه گیری BDNF در ۸۰- درجه فریز گردید. یافته ها: نتایج این بررسی نشان داد رت های مبتلا به PTSD کاهش خاموشی ترس به عنوان یک توانایی برای فراموشی خاطرات آزار دهنده و افزایش فریزینگ و کاهش حافظه شناختی و هم چنین کاهش میزان BDNF در قشر پره فرونتال و کاهش انشعابات دندریتی را نشان می دهند. برنامه ورزشی انتخاب شده قادر به بهبود معنی دار آسیب های رفتاری ایجاد شده (حافظه شناختی و خاموشی ترس و هم چنین کاهش رفتار فریزینگ به عنوان معیاری از ترس) و افزایش سطح BDNF در قشر پره فرونتال بود. هم چنین افزایش نسبی اشعابات دندریتی در هیپوکمپ پس از این پروتکول ورزشی مشاهده شد. استنتاج: تاثیر یک دوره منظم ۴ هفته ایی از ورزش با شدت متوسط قادر است آسیب های ناشی از استرس اعمال شده توسط یک مدل حیوانی PTSD را بر ساختمان بافتی و عملکرد نواحی هیپوکمپ و قشر پره فرونتال بهبود ببخشیده و آسیب های وارده به حافظه شناختی و خاموشی ترس را کاهش دهد.

بررسی تاثیر فعالیت فیزیکی بر عملکرد شناختی و تغییرات ساختاری در هیپوکمپ و میزان BDNF در قشر پره فرونتال در موش های بزرگ آزمایشگاهی SPS Keywords:

Post-traumatic stress disorder , cognitive memory , fear extinction , Golgi staining , brain-derived neurotrophic factor , عارضه استرس پس از تروما , حافظه شناختی , خاموشی ترس , رنگ آمیزی گلژی , فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز