کاربرد تئوری فازی و الگوریتم ژنتیک در بهبود تخمین بارندگی روزانه با روش های قطعی

تدوین برنامه های عملیاتی مدیریت و کنترل سیلاب معمولا نیازمند مدل سازی حوضه های آبریز هستند. طی این فرآیند دبی حداکثر درسطوح احتمالی مختلف تعیین و هیدروگراف سیلاب نیز روندیابی می شود. در مناطق فاقد ایستگاه های هیدرومتری، بارندگی مهمترین ورودیبرای مدل سازی حوضههای آبریز است. ویژگیهای بارش از جمله، شدت و مقدار بارندگی معمولا تغییرات مکانی قابل توجهی را حتی درحوضههای آبریز کوچک نمایش میدهند و اطلاع از میزان آنها در نقاطی که اندازه گیری نمی شوند نیز ضروری است. در این مقاله، اقدام به تخمین مکانی بارندگی روزانه در حوضه آبریز سد درودزن با روش عکس فاصله وزنی اصلاح شده با تئوری فازی و الگوریتم ژنتیک گردیده ونتایج با دیگر روش های قطعی و زمین آماری مقایسه گردیده است. برای اعتبارسنجی از روش های تقاطعی و جک نایف و شاخصهای آماریمناسب مانند RE و RMSE استفاده شده است . نتایج نهایی نشان میدهد مجموع خطای تخمین (RE) با استفاده از روش عکس فاصله وزنی اصلاح شده با تئوری فازی به میزان 3.03 % نسبت به روش عکس فاصله وزنی ساده و 31023 % نسبت به روش زمین آماری کریجینگ کاهش یافته است. دلیل بهبود نتایج در نظر گرفتن اثر اختلاف ارتفاع در پیش بینی بارندگی است. همچنین در مجموع روش قطعی و زمین آماری عملکرد یکسانی را در منطقه مورد مطالعه نشان می دهند

Keywords:

کنترل سیلاب , تئوری فازی , الگوریتم ژنتیک , روش عکس فاصله وزنی , بارندگی