بررسی و تحلیل رویکردهای مفهوم سازی عشق، در اشعار یدالله بهزاد کرمانشاهی

پژوهش حاضر، به بررسی و تحلیل رویکردهای مفهوم سازی عشق در سروده های شاعر معاصر، یدالله بهزاد کرمانشاهی می پردازد. این پژوهش با اتخاذ روش توصیف و تحلیل داده ها و با تکیه بر مبانی و اصول بنیادین استعاره مفهومی، سعی دارد با شناسایی و تحلیل حوزه های مبدا به کاررفته در استعاره های اشاره شده، به لایه های پنهان این تصویرسازی ها پی ببرد و جهان بینی مسلط بر افکار شاعر را واکاوی و تحلیل کند. نتایج پژوهش حاضر، حاکی از آن است که یدالله بهزاد برای عینی سازی مفهوم عشق، از حوزه های مبدا متنوعی از قبیل انسان انگاری، شیء انگاری، خوراک پنداری، مکان مندی، عناصر طبیعت، سلامت و بیماری، گرما و نور، بند و اسارت، کارها و امور مقدس و طرح واره های مربوط به سفر و مسیر، به وفور استفاده کرده است. گفتنی است لایه های پنهان این تصویرسازی ها دربردارنده معانی و مفاهیم مثبت در مقوله عشق است. این نگرش مثبت تا حدی است که حتی زمانی که از حوزه های مبدا منفی استفاده می کند، نگاهش ­به عشق، مثبت و دلگرم کننده است؛ درنتیجه، می توان گفت شاعر مذکور با جهان بینی کاملا مثبت، عشق را برانداز کرده است. وی عشق را معجزه گری می داند که عامل جنب وجوش و فعالیت های ثمربخش در جهان و مایه حیات، خوش دلی و کمال انسان است.

Keywords:

زبان شناسی شناختی , استعاره مفهومی , مفاهیم انتزاعی , عشق , یدالله بهزاد کرمانشاهی