فرایند معنایابی در سطوح زبانی شعر معاصر

زبان، بستری مناسب برای افکار و حادثه های ذهنی انسان است که با درجه های متفاوتی از وضوح و صراحت در لایه های ضمنی خود حامل معناست. درک و تجربه ی معناهای زبانی تا رسیدن به ذهن گویندگان آن ها، تنها از طریق تحلیل و تجزیه ی سطوح زبان و درک روساخت و ژرف ساخت آن امکان پذیر است. از آن جا که شعر معاصر با تکیه بر بینش و نظریه ی ادبی نیما، دارای تنظیمات و انتظارات ساختاری و بافتاری مستقل است، مسیر معنادهی و معنایابی زبان نیز متفاوت است. واحدهای سه گانه ی زبانی واحد واژگانی، واحد جمله و واحد بند قلمروهای متفاوت زبان شعر معاصر هستند که تحلیل میزان باروری و تاویل پذیری آن ها نشان گر استقلال و هویت شعر معاصر به عنوان سبکی پذیرفتنی با قابلیت پیروی و تداوم است. مدلول گریزی، فاصله گذاری ها، استفاده از شبه جمله ها برای دفع نقش ارجاعی زبان و افتادگی های زبانی در سه سطح مذکور، فرایند کشف رمز و معنایابی را در تمام سطوح زبان کند می کند. از آن جا که شعر یک پدیده ی مصنوع است و به صورت خوداگاه و یا ناخوداگاه خلق می شود، تجزیه و تحلیل سطوح زبانی برای دست یابی به معنا، برخورد زبان شناسانه را با شعر تکلیف می کند. تحلیل این مطلب که شعر چگونه معنا و راه معنادهی خود را در سطوح یا قلمروهای مختلف زبانی برای همگان نمایش می دهد سوال اصلی این مقاله است.

Keywords:

زبا ن شناسی , شعر معاصر , قلمروهای زبانی