وضعیت حقوق بیگانگان در ایران و ماهیت مهاجرت بین المللی

با توجه به ورود سیل آسای پناهندگان به کشورهای مختلف، اتحاد دولتها در پذیرش آنان و با انعطاف قوانین داخلی خود و اتخاذ رویکردهای دموکراتیک، علمی ، احترام به حقوق جامعه مدنی، محترم شمردن حقوق نوع انسانها، پرهیز از نوع تبعیض نسبت به این افراد و استفاده بهینه از تجربیات ارزنده دیگر کشورها و مجامع بین المللی، بسترهای لازم را برای رویارویی هرچه بهتر نسبت به پدیده پناهندگی فراهم نموده اند. هدف مقاله نشان دادن اهمیت و نقش قوانین، مقررات بین المللی و کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل و نقش کلیدی قوانین داخلی کشورها به ویژه جوامع میزبان، در بهبود شرایط مناسب زندگی پناهندگان، رشد،شکوفایی و توسعه آنان می باشد. ضرورت مدیریت پناهندگان باید در اولویت سیاست دولتهای میزبان باشد. یافته های مقاله بیانگر آن است که زمین ساز مسئله پناهندگی، شرایط دشوار، آزار و اذیت و شکنجه ای است که در کشورهای مبدا برای اشخاص ایجاد شده است. هر چه امنیت و سطح زندگی در ابعاد مختلف در جوامع مبدا توسعه یابد به همان نسبت ماندگاری ساکنان افزایش یافته است و پدیده پناهندگی کاهش می یابد. جوامع میزبان با دادن پناهندگی به یک پناهنده، تمام مسئولیتهای حمایت از پناهنده از جمله بر بازگشت داوطلبانه، انتقال به کشور ثالث و رعایت، تامین حقوق بشر پناهنده مزبور و اجازه دادن به پناهنده برای ماندن در قلمروی خود تا زمانی که راه حل پایداری برای وی به دست آید به عهده می گیرد. اهدای پناهندگی عملی ساده و انسان دوستانه مبتنی بر حق حاکمیت و استقلال دولتهاست و هیچ یک از کشورها، به ویژه کشور مبدا شخص پناهنده، نباید آن را عملی خصمانه تلقی کند.

Keywords:

حقوق , مهاجرت , قوانین بین المللی , بیگانگان , اقامت , کشور ایران