هدف از این مقاله بررسی کهن گرایی شاعرانه دراشعارامام خمینی (ره) می باشد.روش شناسی پژوهش : پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و با استفاده ازکتب و مقالات مرتبط انجام گرفته است .یافته های تحقیق حاکی از آن است که امام خمینی (ره) یکی از شخصیت های کم نظیر و تاثیرگذار دوران معاصر بودند که با خصایص منحصربه فرد و ابعاد وجودی گوناگون در عرصه های مختلف درخشیدند. یکی از ابعاد برجسته شخصیت امام خمینی (ره)، ابعاد ادبی - عرفانی ایشان بود. اگرچه درباره ی اشعار و سروده هایشان تحقیق ها و پژوهش های زیادی صورت گرفته است ؛ اما هنوز جای بسیاری از تحقیقات برای شناساندن ویژگیهای برجسته آثار ایشان خالی و باقی است . پژوهش حاضر گامی در راستای معرفی یکی از ابعاد شخصیت ادبی ایشان است که با استفاده از روش تحلیلی - توصیفی و استفاده از منابع کتابخانه ای به بررسی اشکال کهن گرایی شاعرانه پرداخته است .حاصل پژوهش نشان می دهد که امام خمینی (ره) با بهره گیری از از واژگان و بافت و ساخت نحوی کهن ، زبان شعر را از هنجارهای طبیعی و منطقی خارج ساخته و با این شیوه از کاربردهای متعارف زبان
آشنایی زدایی کرده و کلام را به حوزه ی هنری برده است . باید اذعان داشت که آشنایی ژرف ایشان با آثار گذشتگان و شاعران سبک عراقی خاصه حافظ شیرازی ، این امکان را برای وی فراهم کرده است که با بهره گیری از گنجینه ی عظیم زبان گذشته و استفاده از امکانات زبان امروزی ، سبک خاصی در سرایش اشعار خود داشته باشد. کهن گرایی در اشعار ایشانعمدتا در واژگان و ساختار نحوی است که هنجارگریزی واژگانی بیشتر از انواع دیگر
آشنایی زدایی نمود و بروز دارد.