مدلسازی رابطه بین آموزش مجازی ، خودکارآمدی ، تعامل معلم -دانش آموز و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی شهرستان ممسنی

هدف از این پژوهش ، تحلیل و مدلسازی رابطه بین آموزش مجازی ، خودکارآمدی ، تعامل معلم -دانش آموز و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی شهرستان ممسنی بود. جامعه آماری در مطالعه حاضر، کلیه دانش آموزان ابتدایی شهرستان ممسنی (۸۵۰۰ نفر) بودند و بر اساس جدول مورگان ۳۶۸ نفر بعنوان نمونه انتخاب شدند و روش نمونه گیری طبقه ای بود. جهت گردآوری داده ها از سه پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی (اون و فرامن ، ۱۹۸۸)، تعامل معلم -دانش آموز (لورداسامی و سوخاین ، ۲۰۰۱)، آموزش مجازی (واتکینز و همکاران، ۲۰۰۴) و برای سنجش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان از معدل دانش آموزان استفاده گردید. روایی پرسشنامه با تایید نهایی استاد راهنما و پایایی با محاسبه آلفای کرونباخ که برای هر سه پرسشنامه بیشتر از ۷۰/۰ بود مورد تایید قرار گرفت . در روش انجام پژوهش از روش تحقیق کاربردی ، توصیفی و همبستگی استفاده شد. دادههای به دست آمده با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری تحلیل شدند. نتایج همبستگی پیرسون نشان داد بین آموزش مجازی ، خودکارآمدی ، تعامل معلم -دانش آموز و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی شهرستان ممسنی رابطه معناداری برقرار بود. همچنین ؛ نقش واسطه ای خودکارآمدی و تعامل معلم -دانش آموز در ارتباط بین آموزش مجازی و پیشرفت تحصیلی مورد تایید قرار گرفت .

Keywords:

پیشرفت تحصیلی , آموزش مجازی , خودکارآمدی , تعامل معلم -دانش آموز