بررسی نظریه حیات معقول علامه جعفری

هدف پژوهش حاضر بررسی و تبیین نظریه حیات معقول علامه جعفری می باشد . نظریه حیات معقول شاکله ی اصلی اندیشه های علامه جعفری را تشکیل می دهد . حیات معقول نزد علامه جعفری به عنوان نوعی از حیات است که آگاهی وجه اصلی آن می باشد که اختیار و اراده انسانی در آن نقش برجسته ای دارد. تمام وجوق زندگی انسان ، از جمله امور جبری که محدودیت هایی که گریزی از آنها در زندگی انسان وجود ندارد ، در جهت دستیابی به هدف اصلی حیات که همان دستیابی به کمال برین ( قرب الهی ) است ، به کار گرفته می شود . پژوهش حاضر از نوع توصیفی - تحلیلی بوده و یافته های پژوهش با مراجعه به کتب و مقالات تدوین شده در این رابطه ، استخراج شده اند . نتایج پژوهش حاکی از آن است از دیدگاه علامه جعفری انسان در مسیر حیات معنادار از زندگی طبیعی محض گذر کرده ، در راستای اهداف متعالی روح ، به دنبال شکوفایی توانمندی های خود است . عناصر حیات معقول از دیدگاه ایشان عبارتند از : حیات آگاهانه ، تصفیه حساب انسان با عوامل جبری در زندگی طبیعی ، فهم و آگاهی انسان نسبت به کمال نهایی . انسانی که خود را در راستای هدفی الهی می بیند و در مسیر حیات معقول گام بر می دارد ، از ارزش های زندگی خود کاملا آگاه است و بر طبق همان نیز سیر می کند . با تکیه بر نظرات الهی علامه جعفری می توان انسان امروز را به سوی سعادت و خوشبختی حقیقی رهنمون ساخت و لازمه ی آن توجه بیشتر و جاری ساختن آراء و نظرات ایشان در بطن جامعه می باشد .

Keywords:

علامه جعفری , حیات معقول , حیات هدف دار , خود الهی