بازتاب علم معانی در اشعار شاعران قرن هشتم ونهم

علم معانی یکی از شاخه های سه گانه علوم بلاغی محسوب می شود و ا صول و قواعدی را آموزش میدهد کهمیتوان با آنها لفظ را مطابق با مقتضای حال، به کار برد، اموری هم چون تقدیم، تاخیر و حذف و یا ذکر هر یکاز ارکان جمله و نیز و فصل و وصل کلام به هم مباحث این علم را تشکیل میدهند،درمقاله حاضرنقش این اصولرا دراشعار شاعران ایرانی تبیین نموده ایم وبدین وسیله اغرض ثانویه شاعر درشعرش مشخص شده است ،علممعانی شالوده سخن است وزیربنای زیبایی در جملات است ،بطوری که اندیشه درونی وجهان بینی شاعر ازطریقبکار گیری این فن دراشعارش نمایش داده می شود وبا این کار بهره گیری درست برای جذب مخاطبان می شود.

Keywords:

علم معانی , اغراض ثانویه , بلاغت ادبی , اصول وقواعد ادبی , ارکان جمله