بررسی مبنای روایی شیخ طبرسی در ترجیح قرائت صحیح با تاکید بر قرائات اهل بیت ع

شیخ طبرسی اختلاف در قرائت ها را متعلق به دوره پس از نزول قرآن می داند. او با اتخاذ مبنای روایی، تلاش می کند تا قرائت وحیانی را به صورت قطعی تعیین یا به طور ظنی ترجیح دهد. وی در ترجیح قرائات، نه یک جانبه و متعصبانه عمل می کند و نه به صورت یک طرفه قرائات دیگر را نادیده می گیرد؛ بلکه گاهی قرائات دیگری را بر قرائت اهل بیتb ترجیح می دهد و دلایل آن را نیز بیان می کند. اما در اکثر موارد، قرائت اهل بیتb را به دلایل مختلف، صحیح تر و ارجح تر می داند، که در این پژوهش به بررسی آن پرداخته می شود. هدف از این پژوهش، شناساندن یک مبنای جدید در ترجیح قرائات از دیدگاه طبرسی است که در هیچ منبعی به آن اشاره نشده و با توجه به وفور موارد و مثال های مرتبط در تفسیر "مجمع البیان"، تصمیم به بررسی آن گرفته شده است. سوال اصلی این است که شیخ طبرسی در ترجیح قرائت صحیح، بیشتر به کدام معیار و مبنا تکیه می کند و چرا؟ این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی مبنای روایی شیخ طبرسی در ترجیح قرائت صحیح، با تاکید بر قرائات اهل بیتb می پردازد. علاوه بر توضیح این مبنا، جایگاه آن از نظر طبرسی نیز بیان می شود و سپس مصادیق آن با دلایل ترجیح ذکر می گردد. در نهایت، با بررسی کتاب و نظرات طبرسی در ذیل آیات مختلف، به این نتیجه می رسیم که شیخ طبرسی در انتخاب قرائت صحیح، بیشتر بر مبنای روایی و قرائت اهل بیتb تاکید دارد و حدیث و روایت اهل بیتb در قرائت قرآن از نظر او بالاترین و قطعی ترین معیار است. این نتیجه از اینجا به دست می آید که از میان تمام قرائات، قرائت اهل بیتb فرد را از تردید در انتخاب بهترین قرائت نجات می دهد؛ زیرا بر اساس منابع معتبر و مورد تایید مسلمانان، یعنی روایات، قرآن و اجماع، اهل بیتb بهترین الگو و میراث دار نبوت هستند و استناد به قرائات آن ها، بهترین گزینه در انتخاب قرائت صحیح است.

Keywords:

قرائت صحیح , قرائت اهل بیت , قرائت واحد , اختلاف قرائت , مبنای روایی , طبرسی , مجمع البیان