دانش سنتی که همچنین به عنوان دانش فنی بومی ، فرهنگ عامه و بومشناسی قومی نیز شناخته می شود به مجموعه یافته ها و تجربیات مردم بومی و محلی در رابطه با محیط زیست و موجودات زنده گفته می شود که به طور سینه به سینه از نسل های قدیم به نسل حاضر انتقال یافته است . در دهه های اخیر اهمیت
دانش سنتی در مدیریت پایدار منابع طبیعی و محیط زیست دوباره مطرح و تاثیر آن در این زمینه به اثبات رسیده است .
دانش سنتی مفاهیم مختلفی مانند تابوها و توتم ها، ضوابط و مقررات عرفی ، آئین ها و مناسک ، ضرب المثل ها و استعارات، علم شناخت و کاربردهای محلی گیاهان و جانوران، سیستم -های سنتی مدیریت و بهرهبرداری منابع و مناطق ممنوعه برای بهرهبرداری را شامل می شود. کاربرد
دانش سنتی علی رغم قابلیت های بالقوه برای حفاظت و مدیریت منابع طبیعی در عصر حاضر به واسطه گسترش آموزشهای رسمی همگانی ، افزایش ارتباطات و جهانی شدن و تغییر نظامهای اعتقادی و سیاسی و اقتصادی - اجتماعی حاکم بر تمام کشورها و از جمله ایران با چالش های مهمی روبرو شده است . با این حال تلاش برای بازشناسی و معرفی نقش و اهمیت این دانش می تواند در احیاء، حفاظت و بهرهبرداری از منابع طبیعی و محیط زیست بسیار مفید واقع شود.