استفاده از دانش بومی مردم محلی در مدیریت پایدار منابع جنگلی و حفاظت ازتنوع زیستی

دانش بومی مخزنی از اطلاعات مهم مربوط به تمام جنبه های زندگی مردم است که در درون نظام های فرهنگی، میراثی اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و عقیدتی و اعتقادی گنجانده شده است. دانش بومی در مدیریت منابع طبیعی، بهبود، تولید و امنیت غذا ارزش بسیار زیادی دارد مستندسازی و انتشار این دانش چالش بزرگی است که متخصصان و دست اندرکاران در این زمینه، عمدتا در جنگلداری که در آن شیوه های فرهنگی رایج است با آن روبرو هستند. استفاده از دانش بومی برای مدیریت منابع جنگلی روایتی پیچیده و چند بعدی است. از منظر نظری می تواند مبتنی بر دانش مستقیمی باشد که از طریق مشاهده مستمر پدیده های بیوفیزیکی به دست می آید یا بر اساس تجربه به دست آمده از طریق ادراک برگرفته از تجربیات شخصی باشد. شیوه های بومی متفاوت است و بر اساس تعامل بین جامعه، جنگل و محیط است که می تواند در طول زمان با استفاده از چارچوبهای مبتنی بر هستی شناسی معرفت شناسی و عقلانیت پایدار بماند. در حالی که مزایای رویکرد علمی برای مدیریت جنگل به طور گسترده ای شناخته شده است. بحرانهای اجتماعی و زیست محیطی اخیر نشان داده اند که رویکرد. علمی مرسوم به تنهایی نمی تواند برای مدیریت و حفاظت جنگل مثمر ثمر باشد. توجه محققان در سالهای اخیر به این موضوع جلب شده است که چگونه شیوه های بومی که بین جوامع جنگلی محلی کشورهای مختلف جهان تفاوت زیادی دارد، نتایج مثبت مشابهی در مدیریت جنگل به همراه داشته است به همین دلیل شیوه های مدیریت جنگلها با استفاده از دانش بومی در سیاست گذاری و تحقیقات مورد توجه قرار گرفته است. از طرفی برخی از محققان معتقدند که شیوه های بومی اگرچه قوی هستند، اما شکننده هستند و میتوانند با نوسازی و تغییرات جمعیتی فرسایش پیدا کنند همچنین به عواملی اشاره می کنند که تغییرات در جوامع جنگلی را بسیار پیچیده تر از آن است که توسط مردم بومی و جوامع محلی مدیریت شوند. به همین دلیل، یک رویکرد ترکیبی که ترکیبی از ابزارهای علمی و سنتی مدیریت جنگل است پیشنهاد شده است، مداخله علمی از طریق یک چارچوب تعاملی با شیوه های بومی برای حفاظت موثر از منابع جنگلی موثر خواهد بود.

Keywords:

دانش بومی جوامع محلی مدیریت پایدار , حفاظت جنگل , تنوع زیستی