تاثیر متانول و نانو اکسید روی بر عملکرد و برخی صفات اگروفیزیولوژیکی گندم دیم

خشکی یکی از رایج ترین عوامل محدودکننده تولید گیاهان زراعی در مناطق خشک و نیمه خشک تحت شرایط دیم است. از این رو به منظور بررسی تاثیر کاربرد متانول و نانو اکسید روی بر عملکرد و برخی صفات اگروفیزیولوژیکی گندم دیم، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه ای در روستای خاتون آباد سراب در شمال غرب ایران، در سال ۹۸-۱۳۹۷ اجرا شد. عوامل آزمایشی محلول پاشی نانو اکسید روی در چهار سطح )محلول پاشی با آب به عنوان شاهد، محلول پاشی ۰/۳، ۰/۶ و ۰/۹ گرم درلیتر( و کاربرد متانول درچهار سطح )محلول پاشی با آب به عنوان شاهد، محلول پاشی۱۰، ۲۰ و ۳۰ درصدحجمی) را شامل می شدند. مقایسه میانگین ها نشان داد که کمترین میزان انتقال ماده خشک از بخش هوایی (۰/۲۱ گرم از بوته) و سهم انتقال مجدد درعملکرد دانه (۲۳/۷ درصد)، انتقال ماده خشک از ساقه (۰/۱۷ گرم از بوته) و سهم مشارکت ذخایرساقه در عملکرد دانه (۱۰/۴ درصد) در بالاترین سطح از کاربرد نانو اکسید روی به دست آمد. نتایج مشابهی نیز در این صفات در بالاترین سطح از کاربرد متانول به دست آمد. محلول پاشی مقادیر بالای نانو اکسید روی و متانول، محتوای نسبی آب برگ پرچم در مراحل ظهورسنبله (۱۷ درصد) و پرشدن دانه (۱۱ درصد)، محتوای روی (۶۲ درصد)، پروتئین (۱۴ درصد) و عملکرد دانه را (۳۳درصد) در مقایسه با عدم کاربرد آنها افزایش داد. به نظر می رسد کاربرد ۰/۹ گرم در لیتر نانواکسید روی با ۳۰ درصدحجمی متانول به واسطه بهبود صفات فیزیولوژیک می تواند در افزایش عملکرد گندم تحت شرایط دیم پیشنهاد شود.

Keywords:

Dry matter remobilization from stem , Electrical conductivity , Phenology , Yield , انتقال ماده خشک از ساقه , فنولوژی , هدایت الکتریکی , عملکرد