اصل استقرار، عاملی مهم در ارتقاء پایداری زیست محیطی محله مسکونی

تبیین و ارائه اصولی کاربردی که تحقق و دستیابی به مفهوم پایداری در عرصه های زیستی را مقدور و ممکن سازد، مورد توجه بسیاری از مباحثات تئوریک اخیر در حوزه معماری و شهرسازی بوده است. این تحقیق بر آن است تا با رویکردی پدیدارشناسانهبه ابعاد توپولوژیک (موضع شناختی) مکان، نقش مؤثر و مثبت استقرار مناسب عناصر ساختی محله در تحقق و ارتقاء پایداری زیست محیطی محله را تبیین نماید. مبتنی بر این هدف، پرسش های محوری تحقیق چنین طرح می شود که اصل استقرار چگونه موجب ارتقاء پایداری محله ای شده و چه عناصر و اجزایی از محله، از این حیث از تأثیرات بنیانی برخوردارند؟ تحقیقحاضر بر این فرض استوار است که استقرار عناصر ساختاری محله (به مثابه مکان) در هماهنگی با نظم بنیادین و توپولوژیک محیط، موجب آشکارگی و تجلی بعد حقیقی هر یک از اجزای مکان شده و از این رو، تعادل پایدار کالبد- محیط پدیدار می گردد. روش تحقیق در مرحله گردآوری اطلاعات بصورت اسنادی بوده و در سطح سنجش یافته ها مبتنی بر روش پدیدارشناسی می باشد

Keywords:

اصل استقرار , توپولوژی , ساختار , محله , پایداری زیست محیطی