فقه سیاست گذاری جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با شبکه های ماهواره ای

مسئله ای که در مورد دریافت خانگی شبکه های ماهواره ای قابل طرح است آن می باشد که اگر بپذیریم، حکم شناسی های فقهی یعنی حرمت غالب بودن محتوای آن  با مصداق شناسی استفاده از شبکه های ماهواره ای تطابق داشته باشد، آیا نحوه قانون گذاری و نیز نوع دخالت دولت در این زمینه ازلحاظ فقهی قابل قبول است؟ به عبارت دیگر آیا می توان بیان داشت حرام بودن دلالت بر ممنوعیت می کند؟ دخالت دولت در سیاست گذاری و قانون گذاری تا چه حدودی است؟ تغایر و تضاد عناوین فقهی و موثر بر سیاست گذاری کدم اند؟ در ادبیات سیاست گذاری نقش دولت، محوری است؛ ازاین رو برای پاسخ به این سوال، ابتدا باید جایگاه آن را در نگاه دینی مشخص نماییم. ازاین رو محقق با مطالعه آیات قرآن و روایت مرتبط، تلاش کرده است تا در یک دسته بندی، وظایف اصلی دولت را احصا کند. در ادامه تحت عناوین فقهی اختلال نظام، حفظ کیان اسلامی و تعزیر پذیری ناهنجاری های اجتماعی مسئله شبکه های ماهواره ای مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه ای که از بررسی آرای علما بر اساس چهار منبع اجماع، عقل، کتاب و سنت حاصل شد آن است که بر اساس عناوین آلات مشترک، مشخص نبودن حیطه خصوصی و عمومی، پیشینی بودن نفی سبیل، متغیر مستقل نبودن شبکه های ماهواره ای و عدم توجه به سایر مولفه ها، منفی نبودن هر اختلال در نظام، تشکیکی بودن مخاطبان و تردید در حد مجازات بودن استفاده از شبکه های ماهواره ای نتیجه را به سمت چندلایه ای شدن سیاست گذاری از باب فقهی می کند.

فقه سیاست گذاری جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با شبکه های ماهواره ای Keywords:

Key words: policy making , jurisprudence , satellite networks , system disturbance , culpability of abnormalities , keeping Islamic system , سیاست گذاری , فقه , شبکه های ماهواره ای , اختلال نظام , تعزیر پذیر بودن ناهنجاری ها , حفظ کیان اسلامی