الزام والدین به حضانت طفل و آثار تربیتی آن در نظام حقوقی ایران

حضانت یکی از وظایف والدین نسبت به فرزندان است و ایشان نسبت به سایرین، در نگهداری و تربیت فرزندان خود اولویت دارند. با توجه به اهمیت حضانت در سرنوشت کودک و جامعه و نقش بی بدیل پدر و مادر در آن، تبیین ماهیت حضانت و امکان سنجی الزام والدین امتناع کننده، به آن و آثاری که این امر به دنبال دارد، ضرورت می یابد؛ ازاین رو نوشتار حاضر که با روش اسنادی کتابخانه نگاشته شده و از نوع توصیفی تحلیلی است، به بررسی الزام والدین به حضانت طفل و تنافی مصالح والدین و فرزند می پردازد. اگر ماهیت حضانت، حق باشد، قابل اسقاط بوده و الزام به آن معنا ندارد. اما اگر حضانت، حکم باشد، فرد بر آن الزام می شود. بنابر نظر فقها در صورت حضور و شایستگی پدر، با امتناع مادر، پدر به حضانت از فرزند الزام می شود و در صورت فوت یا عدم صلاحیت پدر و نبود جد پدری، مادر به این کار الزام می گردد. اما آنچه مستفاد از قوانین موجود است و مطابق رویه قضایی، در صورت حضور پدر نیز مادر ممتنع، به حضانت الزام خواهد شد. ملاک در احکام مربوط به حضانت، رعایت مصلحت طفل است؛ ازاین رو چنانچه مصالح والدین و طفل در تنافی باشند، مصلحت طفل مقدم می گردد.

الزام والدین به حضانت طفل و آثار تربیتی آن در نظام حقوقی ایران Keywords:

حضانت طفل , قاعده الحاکم ولی الممتنع , الزام , تزاحم مصالح