تبیین جایگاه مفهوم مسکن قابل استطاعت در برنامه های مسکن ایران

مسکن مقرون به صرفه به عنوان یکی از مسائل حیاتی اقتصادی و اجتماعی مورد توجه است. این مسئله تاثیرات گسترده ای بر افراد، خانواده ها، اقتصاد و محیط زیست دارد. مسکن مقرون به صرفه به عنوان "Housing Affordability" به عنوان یک مفهوم اقتصادی و اجتماعی مهم در زمینه مسکن شناخته می شود که به توانایی افراد و خانواده ها برای تامین مسکن مناسب با در نظر گرفتن درآمد و هزینه های مسکن ارتباط دارد. هدف اصلی این پژوهش بررسی جایگاه مسکن قابل استطاعت در برنامه های مسکن پس از انقلاب اسلامی است و به این منظور شاخص های مورد استفاده برای ارزیابی مسکن مقرون به صرفه را تحلیل می کند، این مقاله تلاش دارد تا ارتباط میان مسکن مقرون به صرفه و سیاست های مسکن در دوران پس از انقلاب اسلامی را بررسی کند. در این پژوهش، روش تاریخی-تحلیلی مورد استفاده قرار گرفته است. از مطالعات اسنادی و بررسی اسناد قانونی و برنامه های موجود، سیاست های رفاهی مسکن در دوران پس از انقلاب اسلامی در ایران مورد بررسی قرار گرفته و با استناد به شاخص های جهانی مسکن قابل استطاعت، توصیف و تحلیل مسکن در این دوره انجام شده است. مشاهدات نشان می دهد که در دوره های مختلف پس از انقلاب اسلامی در ایران، سیاست های مسکن به تغییرات بازار و اقتصادی تناسبی داشته اند و تاثیرات متفاوتی بر بازار مسکن و جامعه داشته اند. از جمله تغییرات این سیاست ها می توان به افزایش قیمت ها، حاشیه نشینی، و تلاش برای بهبود مسکن مقرون به صرفه برای کم درآمدها اشاره کرد. سیاست های مسکن در ایران در دوره های مختلف پس از انقلاب و اثرات متنوعی بر بازار مسکن و زندگی اجتماعی داشته اند. به ایجاد زیرساخت های مسکن و حمایت از تولیدکنندگان واحدهای مسکونی کوچک توجه داشته اند. نبود توجه کافی به مسکن در برنامه ها عدم هماهنگی با سایر مولفه های برنامه ریزی است. توجه به مسکن می تواند در ایجاد عدالت اجتماعی و کاهش نابرابری ها موثر باشد و باید در تمامی برنامه های توسعه ای مورد توجه قرار گیرد.

تبیین جایگاه مفهوم مسکن قابل استطاعت در برنامه های مسکن ایران Keywords:

مسکن , مسکن قابل استطاعت , برنامه های توسعه ایران , محیط زندگی پایدار