تاب آوری شهری در شهرهای ساحلی استان مازندران با تاکید بر نقش حمایت اجتماعی و سبک زندگی سلامت محور

این مقاله به بررسی و تبیین جامعه شناختی تاب آوری شهری در بین ساکنان شهرهای ساحلی استان مازندران می پردازد. تاب آوری را باید همه اقشار جامعه فرابگیرند تا بتوانند در موقعیت های سخت تاب آوری بالایی از خود نشان دهند. روش تحقیق، پیمایشی و جامعه آماری شامل افراد ۱۵ ساله و بالاتر ساکن در شهرهای ساحلی استان مازندران بود. شیوه نمونه گیری، خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شد. ابتدا یک چهارچوب کامل از شهرهای استان تهیه شد. سپس شهرهای ساحلی استان از شرق تا منتهی الیه غرب استان مشخص شدند و در مرحله بعدی همه شهرهای ساحلی شماره گذاری شد و سپس پنج شهر ساحلی بابلسر، محمودآباد، نور، نوشهر و رامسر انتخاب شدند. حجم نمونه طبق فرمول کوکران ۳۸۴ نفر بود. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه استاندارد و محقق ساخته است. روش تجزیه وتحلیل داده ها، ضریب همبستگی پیرسون، اسپیرمن، مقایسه میانگین ها، تحلیل مسیر و تحلیل رگرسیون بود. ابزار اندازه گیری از اعتبار صوری استفاده شده و از پایایی لازم برخوردار بود چراکه مقدار ضریب آلفای کرونباخ در همه متغیرها، بیشتر از مقدار ۷۰/۰ به دست آمد. یافته ها نشان داد در بین ابعاد تاب آوری، بعد اعتماد به غرایز فردی بیشترین میانگین ۲۰/۳ و بعد تصور شایستگی فردی کم ترین میانگین ۰۷/۳ را دارند. میانگین تاب آوری در حد متوسط و برابر با ۱۴/۳ است. نتایج آزمون همبستگی نشان داد رابطه معنادار مثبت و مستقیم بین تاب آوری شهری با میزان سبک زندگی سلامت محور و حمایت اجتماعی وجود دارد؛ یعنی هرچه میزان سبک زندگی سلامت محور و حمایت اجتماعی در بین ساکنان شهرهای ساحلی مازندران افزایش یابد، تاب آوری شهری بیشتر می شود. مقدار ضریب همبستگی چندگانه برابر با ۴۸۴/۰ است که نشان دهنده ضریب همبستگی پایینی است. ضریب تعیین نشان می دهد مجموعه متغیرهای مستقل، ۵/۲۳ درصد از تغییرات متغیر وابسته تاب آوری شهری را تبیین می کنند. متغیر سبک زندگی سلامت محور و ابعاد آن اثر بیشتری بر تاب آوری شهری دارند. برای بالا بردن تاب آوری شهری، باید میزان سبک زندگی سلامت محور و همچنین حمایت اجتماعی را افزایش داد.

Keywords:

تاب آوری شهری , حمایت اجتماعی , سبک زندگی سلامت محور , مازندران