بررسی مکانیزم خوردگی آلیاژ زیست تخریب پذیر Mg-Zn-Ca و تاثیر پوشش PEO بر عملکرد آن

آلیاژهای منیزیم-روی-کلسیم به دلیل عناصر آلیاژی مناسب برای زیست سازگاری به صورت بالقوه به عنوان ماده ایمپلنت زیست تخریب پذیر موردمطالعه قرارگرفته اند. در این پژوهش، آلیاژ Mg-۵Zn-۰.۴Ca ریخته گری و به عنوان زیرلایه استفاده شد. محدودیت آلیاژهای منیزیم مقاومت به خوردگی ضعیف بوده به گونه ای که کنترل سرعت خوردگی آن ها در محیط خورنده بدن، مهم ترین موضوع در به کارگیری این آلیاژها به عنوان ایمپلنت های زیست تخریب پذیر است. اصلاح سطح توسط پوشش دهی، راهی برای کاهش نرخ خوردگی می باشد. اکسیداسیون الکترولیتی پلاسمایی PEO)) یکی از روش های نوین پوشش دهی برای فلزاتی است که توانایی تشکیل لایه ی غیرفعال را دارند. در این پژوهش مکانیزم خوردگی پوشش بهینه PEO و آلیاژ منیزیم ZX۵۰۴ بدون پوشش در زمان های مختلف غوطه وری درون محلول PBS از طریق بررسی پتانسیل مدارباز، آزمون های الکتروشیمیایی امپدانس و نویز الکتروشیمیایی و تئوری نویز ضربه ای موردمطالعه قرار گرفت. اعمال پوشش منجر به نجیب تر شدن پتانسیل خوردگی و کاهش ۸۸ درصدی سرعت خوردگی آلیاژ منیزیم شد. افزایش در زمان غوطه وری (بیش از ۲ ساعت) باعث کاهش شدت خوردگی یکنواخت و افزایش درشدت خوردگی موضعی گردید. پوشش PEO ماکزیمم شدت خوردگی یکنواخت را در زمان ابتدایی غوطه وری (۱ ساعت) داشته که با افزایش در زمان غوطه وری از شدت خوردگی یکنواخت کم و خوردگی موضعی تر شد. به طورکلی تحلیل های آماری نشان دهنده مکانیزم خوردگی مخلوط (یکنواخت و موضعی) در آلیاژ منیزیم و پوشش PEO بودند.

بررسی مکانیزم خوردگی آلیاژ زیست تخریب پذیر Mg-Zn-Ca و تاثیر پوشش PEO بر عملکرد آن Keywords:

منیزیم , اکسیداسیون الکترولیت پلاسمایی , مکانیزم خوردگی , امپدانس , نویز الکتروشیمیایی