مفهوم زمان روایی در نوشتار زنانه با نگاهی به آثار مارگاریت دوراس

ابتدای قرن بیستم را دوران شکوفایی و ظهور نوشتار زنان دانسته­اند، حال آنکه نوشتار زنانه از دیرباز وجود داشت بی­آنکه هدف نویسندگان آن به تصویر کشیدن ویژگی­های زنانه نوشتارشان باشد؛ اما زنان نویسنده به تدریج به موضوعاتی پرداختند که کلام مردانه نادیده می­گرفت، با این هدف که تعاریف از پیش تعیین شده از زن و نیز ارزش­های اجتماعی را تغییر دهند. زنان در پی ابداع زبانی جدید و با تلاش برای درهم شکستن زبان مردانه، به دنبال رهایی خود از ممنوعیت­ها بودند. اولین قدمی که زنان نویسنده برای قطع ارتباط خود با زبان سنتی و مردانه برداشتند، ویران کردن جزئی بود که پایه و اساس یکپارچگی رمان در نظر گرفته می­شد و آن جزء «زمان» بود. در حقیقت، ادبیات و به ویژه رمان، به نوعی هنر پردازش زمان دانسته می­شوند. با تحلیل زمان است که می­توان به نتایجی در باب معنای اثر ادبی دست یافت. در آثار مارگریت دوراس۱، نویسنده معاصر فرانسوی و در دو رمان بررسی شده در این پژوهش، یعنی عاشق و شیدایی لل و اشتاین، زمان، با نگاهی زنانه و به شیوه­ای نوگرایانه پردازش شده است. در این مقاله به شیوه توصیفی- تحلیلی به مطالعه  زمان روایی در نوشتار زنانه مارگاریت دوراس می­پردازیم و با بررسی زمان متن، زمان داستان، روابط میان آن­ها و همچنین مطالعه ترکیب زمان­های روایت، به این نتیجه می­رسیم که در نوشتار زنان، زمان بعدی زنانه دارد که هم از ویژگی­های درونی و ادراک زنان از زمان نشات می­گیرد و هم نتیجه تلاش زنان نویسنده برای شکستن قوانین و تعاریف سنتی از روایت است. بنابراین، در این جستار مولفه زمان از منظر روایت شناختی که از شاخه ­های مهم نقد ادبی است، مورد بررسی قرار می­گیرد.

مفهوم زمان روایی در نوشتار زنانه با نگاهی به آثار مارگاریت دوراس Keywords:

نوشتار زنانه , زمان روایی , مارگاریت دوراس , عاشق , شیدایی لل و اشتاین