سکونتگاه های غیررسمی به عنوان پدیده ای با ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و فضایی گسترده، معلول شهرنشینی مدرن و گفتمان پیشرفت در عصر روشنگری است که الگوی توسعه پایدار شهری را به چالش می کشد و سبب توسعه ناهمگون و نابرابری مناطق شهری نسبت به امکانات و تسهیلات موجود می شود. افزایش جمعیت شهری، گسترش صنایع و به تبع آن تنوع فعالیتی و جمعیتی و در نتیجه تحولات سریع کالبدی شهر، معادلات پیشین حاکم بر سازمان فضایی شهرها را متحول ساخت و شهر در عرصه های محیطی، اجتماعی، اقتصادی و کالبدی با مسائل و مشکلاتی جدید و اغلب ناشناخته مواجه شد. یکی از مهم ترین تغییرات به وجودآمده در عرصه های کالبدی و اجتماعی ظهور پدیده و اسکان غیررسمی به عنوان تبلور فضایی فقر شهری و نبود
برنامه ریزی مدیریت شهری برای سیل عظیم
جمعیت مهاجر به خصوص مهاجران روستا-شهری بوده است که در کشورهای جهان سوم و بخصوص کشور ما ایران در۶۰ سال اخیر به وجودآمده است. هدف این پژوهش توانمندسازی آموزشی محلات اسکان غیررسمی از منظر فرهنگی- اجتماعی با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج نشان می دهد با مطرح شدن توسعه پایدار شهری، لزوم دستیابی به کیفیت زندگی مناسب و تامین رضایتمندی ساکنان، پدیده اسکان غیررسمی با دیدی جامعتر توسط محققان مطالعه می شود. سرمایه اجتماعی به عنوان یکی از معیارهای اصلی توسعه پایدار، بر کیفیت زندگی و رضایتمندی از کیفیت زندگی تاثیر شایان توجهی دارد