حضانت در فقه و حقوق ایران

حضانت از مسائل چالشی و مهم حقوقی و فقهی است. در فقه امامیه تربیت طفل و ولایت بر نگاهداری او را حضانت گویند. حقو قدانان، حضانترا در معنای فقهی آن به کار برده اند. از دیدگاه فقه اسلامی و حقوق ایران، در مدت زندگی مشترک والدین کودک، حضانت وی برعهده آن دواست. درصورت جدایی والدین، میان فقها درباره شخصی که حق حضانت او را دارد، اختلاف نظر وجود دارد. قول مشهور فقهای امامی، حضانتفرزند پسر پس از دو سالگی با پدر و حضانت فرزند دختر تا هفت سالگی با مادر است. بر این اساس این سوال مطرح است که مدت حضانت طفلبرای مادر و پدر تا چه زمانی است؟ آیا جدا کردن فرزند از مادر نادیده گرفتن عواطف او نیست؟ بررسی توصیفی- تحلیلی از اقوال فقهای امامیه و قانون مدنی نشان می دهد برخلاف مشهور فقهای امامیه و مطابق با ماده ۱۱۶۹ (اصلاحی ۱۳۸۲) قانون مدنی، در صورت حیات والدین، حضانت کودک تا هفت سالگی به عهده مادر و بعد از آن به عهد ه پدر می باشد و در این خصوص تفاوتی هم میان پسر و دختر نیس ت.اگر فقط یکی از آن دو زنده باشد، نسبت به سایر خویشاوندان در سرپرستی کودک اولویت دارد. در صورتی که هیچ یک از پدر و مادر زند هنباشند ، حضانت به جدپدری می رسد و در صورت عدم وجود ولی، مسئولیت متوجه خویشاوندان به ترتیب تقدم در ارث بری می شود. برابر ماده ۱۱۶۸ حضانت هم حق و هم تکلیف والدین است و دارنده حضانت نمی تواند آن را ساقط یا منتقل نماید و این حق بنا به دلایلی ساقط می شود

حضانت در فقه و حقوق ایران Keywords:

حضانت , طفل , والدین , فقه , حقوق ایران