تحلیل داوری در حقوق ایران

حل اختلاف در نظام حقوقی ایران به روش های مختلفی امکان پذیر است که یکی از این روش ها روش داوری است . در این مقالهسعی شده است مباحث داوری به صورت کاربردی مورد بررسی قرار گیرد. داوری روشی برای حل اختلاف است که در آن طرفینبه جای رفتن به دادگاه ، اختلاف خود را به یک یا چند داور مورد اعتماد میسپارند یا طی قرارداد داوری اقدام می نمایند. طرفینمی توانند داور یا داوران را خود تعیین کرده یا تعیین آن را به شخص دیگری یا به دادگاه بسپارند. رجوع به داوری ممکن استدر هنگام تنظیم قرارداد پیش بینی شود یا پس از پیدایش اختلاف تصمیم به استفاده از آن گرفته شود. مهمترین دلایل استفادهاز داوری یکی اینست که حکمیت بصورت محرمانه است و داوران برخلاف مراجع قضایی مکلف به رعایت قوانین و تشریفاتزمان بر آیین دادرسی نیستند و در نتیجه سرعت رسیدگی به دعوا بسیار بالاتر رفته و معمولا هزینه کمتری نیز خواهد داشت.همه اختلافات قابل ارجاع به داوری یا میانجی گری نیستند. اینکه چه نوع اختلافاتی را میتوان از طریق داوری حل کرد و چهنوع اختلافاتی منحصرا باید در دادگاه رسیدگی شود در قوانین مشخص است. قابل ذکر است مقررات داوری در حقوق ایران درباب هفتم قانون آیین دادرسی مدنی از ماده ۴۵۴ تا ۵۰۱ پیش بینی شده است و نیز در قوانین دیگر مواردی مربوط به داوریوجود دارد که در مقاله مورد بحث قرار می گیرد.