ساخت و ساز پایدار با نگرشی بر معماری سنتی در اقلیم گرم و خشک (کرمان)

شهرها در گذشته بهترین نمونه های پایداری را در خود متجلی ساخته اند. انسان همواره در طول تاریخ به منظور ایجادسرپناهی امن برای سکونت سعی در شکل دهی محل زندگی و پیرامون خود با توجه به محدودیت های اقلیمی و اکولوژیکمحل در تناسب و سازگاری با طبیعت دارد تا تا بتواند شرایط مناسبی برای ادامه حیات خویش ایجاد کند. در ایران به علتچهار اقلیم متفاوت گرم و مرطوب، گرم و خشک، معتدل و مرطوب و سرد، معماری های متفاوتی هماهنگ با اقلیم بوجودآمده که در چنین فضاهای ساخته شده ای، ابداع روش های موثر و مناسب برای ادامه حیات نظیر قنات و بادگیر و استفادههنرمندانه از آب و گیاه با هدف تلطیف هوا و ایجاد مناظر مطبوع، به کارگیری مصالح بومی که کمترین تأثیر نامطلوب برمحیط پیرامون را دارند و همچنین کاهش میزان انرژی مصرفی با استفاده از مصالح محلی، موجب پایداری محیط زیستو افزایش دوام بناها گردیده اند.در این پژوهش معماری سنتی در اقلیم گرم و خشک از نظر ساخت و ساز در رابطه با اقلیم و شرایط پایداری بررسیخواهد شد چرا که تیپولوژی بنا و یا به عبارتی مسکن در مناطق گوناگون، حاکی از تأثیر پذیری آن از عوامل محیطیاقلیمی و حتی فرهنگی می باشد. از این رو سعی برآن است تا بتوانیم معماری بومی ایران را در اقلیم های متفاوت باتوجه به پایداری محیط و صرفه جویی در مصرف انرژی بررسی نموده و معایب معماری جدید در هر اقلیم را از نظرمواردی همچون به کارگیری مصالح ناهماهنگ با شرایط منطقه، طراحی نامناسب بنا، عدم صرفه جویی در مصرف انرژی وتخریب محیط به صورت اجمالی مورد ارزیابی قرار دهیم. در انتها به جمع بندی و ارائه راهبردهایی در صرف هجوییانرژی در ساختمان باتوجه به فن آوری جدید پرداخته می شود. به منظور انجام این تحقیق از روش های تحلیلی وپژوهشی استفاده شده و برمبنای منابع کتابخانه ای، اسنادی و آماری، اطلاعات جمع آوری گشته است.