انسان در زندگی اجتماعی و در برخورد با غیر خود نیاز شدیدی به ارتباط دارد و تنها از این طریق است که نیاز های فردی و اجتماعی خود را برآورده می کند .انسان از همان آغاز برای برقراری ارتباط و رساندن پیام خود به دیگران شیوه های گوناگونی را به کاربرده است .از اشارات ،کلمات و اشاره های رمزی اولیه گرفته تا استفاده از پیشرفته ترین و در عین حال پیچیده ترین وسایل ارتباطی مدرن امروزی از قبیل
رسانه ها و وسایل ارتباطی که درطول تاریخ دارای سرعت بسیارکندو ناچیز بوده اند و در عصر حاضر تحول چشمگیری یافته اند. در مجموع
رسانه های ارتباطی ، خواه برای
آموزش و تعلیم ، برنامه ریزی شده باشند و خواه نشده باشند ،
آموزش دهنده اند . زیرامردم همواره از آن ها تاثیر می پذیرند و می آموزند
رسانه ها فراهم آورنده ی دانش و شکل دهندهی ارزشهایند.اگر مستقیما به کار گرفته شوند، می توانند نگرش هایا مهارت های خاصی را توسعه دهند. هنگامی که وظایف آموزشی ویژه ای بر عهده ی نظام های ارتباطی خواه عامدا بکار گرفته شوند و خواه بر اساس ماهیت ذاتی خویش عمل کنند ، بعنوان نظام های آموزشی موازی برای شهروندان در کنار
آموزش مدرسه ای و به ویژه
آموزش مادام العمر نقش عمده ای ایفا می کنند و اغلب با آنها بسیار بیشتر و آسانتر ارتباط برقرار می کنند. بدین ترتیب وسایل ارتباط جمعی با انتشار اطلاعات آگاهیها و دانستنی های نوین
آموزش رسمی را از انحصار مدارس آموزشگاههاو دانشگاهها خارج کرده اندو در پاره ای موارد در کنار تلاش های
آموزش گران معلمان و استادان ، دانستنی های علمی نوین و میراث های
آموزش مدارس و دانشگاهها ، بدون هیچ محدودیت زمانی ، مکانی ، سنی و جنسی
آموزش انسان ها را در جامعه بر عهده دارند.رسانه ها تاثیر عمیقی در تعلیم و تربیت دارد ؛ خصوصارادیو و تلویزیون یکی از
رسانه های ملی تاثیر مهمی در امر تعلیم و تربیت بر عهده دارد. پس سینما بعد از صدا و سیما مهمترین
رسانه در تربیت اما در مردم می باشد.