عمل خوب و پسندیده، بدون در نظر گرفتن فاعل آن باید مورد قبول واقع گردد و در مقابل فاعل عمل ناپسند باید توبیخ شود. با تشویق چهره ی زندگی افراد جامعه تغییر فراوانی پیدا می کند و ارزشها و توان آنان به اوج شکوفایی خود می رسد. روحیه ی افراد را پربار، قوی و سالم بار می آورد. در یک کلام تشویق از جایگاه و نقش بسیار مهمی برخوردار است و میتواند در عبادات و اصلاحات فردی و اجتماعی و استقلال فرهنگی و اقتصادی ملتها نقش خوبی به جا بگذارد و سعادت دنیوی و اخروی را به ارمغان می آورد. جایگاه تشویق و تنبیه در اصلاح و سازندگی فرد و جامعه از اهمیت ویژه ای برخوردار است به شرط آنکه طبق موازین شرعی و عقلی اجرا شود. در ضرورت این موضوع همین بس که امیرالمومنین علی علیه السلام می فرماید: «خداوند سبحان وقتی خلق را آفرید. چنان خواست که آنها را نقص به سوی کمال بروند و در آداب و فضایل اخلاقی به مقامی شریف و پایه ای بلند و ارجمند برسند. او (خدا) می دانست که آنان انسانها و دیگر مخلوقات به کمال نمی رسند مگر آنکه هرا آنچه را که برای ایشان مفید و یا مضر است . همه را به آنها بیاموزد. آموختن نیز جز به امر و نهی کردن ممکن نباشد امرو نهی نیز جز با وعده و وعید راست و صادق نیاید وعده و وعید هم جز با تشویق و تهدید صورت نپذیرد تشویق جز به آنچه که دل خواهان و دیده از آن کامیاب است. نخواهد بود و تهدید برخلاف آن