قرآن و نهج البلاغه پر از شگفتی است. امام علی (ع) درباره شگفتیهای آفرینش در نهج البلاغه بیاناتی دارد و اشاراتی لطیف به عظمت آفرینش انسان در تدبیر خالق عظیم بشر میکند. امام خداجویان و پیشوای پرواپیشگان حضرت علی بن ابی طالب الله نیز به موازات قرآن در کلام سحر آسا و زیبای خویش در نهج البلاغه این مهم را پی گرفته و فراوان و با عبارات گوناگون مردمان را متوجه آیات الهی و شگفتیهای آثار صنع پروردگار کرده است. با بررسی این موضوع روشن شد که امام با بیان این شگفتیها از یک طرف پایه های اعتقادی مخاطبین خویش را به وجود آفریدگار استحکام میبخشد و از دیگر سو بلندای بیکران صفاتی همچون علم فراگیر خداوند تدبیر و حسابگری بی نهایت و اتقان صنع او را جلوه گر می سازد و در همین احوال با مطرح کردن راز و رمز وجودی و رفتاری این پدیده ها درسها و پیامهای اخلاقی تربیتی عرفانی و علمی بیشماری را به مخاطب القا می فرماید و می آموزد و افزون بر این همه امام از این آثار صنع و پدیده ها و آیات شگفت الهی در جهت تشبیه معقول به محسوس و تفهیم یک مطلب بهره ها برده است نیز از خلال این بررسی دریافتیم که آن حضرت الله با بیان شگفتیهای جهان آفرینش یکی از بهترین راههای خداشناسی را برای بشریت تبیین کرده که هر انسانی میتواند با تفکر در آنها بر معرفت الهی خود افزوده و ایمان خود را تقویت کند.