بررسی نقش دو پروتکل تمرینی تعادلی و توانی پایداری مچ پا بر سرعت بازتوانی ورزشکاران با اسپرین مچ پا

مقدمه و هدف: اسپرین و استرین لیگامنت مچ از شایع ترین آسیب های لیگامنتی مچ پا ی ورزشکاران می باشد که در ورزشهای همراه با جهش و فرود، آسیب بافت های نرم مچ پار ا به همراه دارد. لذا هدف از این پژوهش بررسی نقش دو پروتکل تمرینی توانی و توازنی بر بی ثباتی عملکردی مچ پای ورزشکاران غیرنخبه بود.روش شناسی پژوهش : این تحقیق از نوع تحقیقات نیمه تجربی بودکه نمونه های آماری آن ۴۵ ورزشکار نوجوان بود که به روش نمونه گی ری هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. پروتکل تمرینی شامل دو برنامه تمرینی تعادلی و قدرتی با رعایت اصل اضافه بار بود که به مدت شش هفته اجرا گردید. درنهایت عملکرد مچ پا با آزمون Y ارزیابی گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t همبسته با نرم افزار اس پی اس اس استفاده گردید ( ۰۵/۰.( P ≤یافته ها: نتایج بررسی داده ها موید آن بود که عدم رعایت مدت زمان بازتوانی مطلوب و عدم بکارگیری تجهیزات حفاظت فردی پس از آسیب دیدگی از دلایل اصلی بروز آسیب مجدد در ورزشکاران بود. نتایج به دست آمده از آزمون t همبسته ، تفاوت معنی داری بین قبل و بعد از دوره تمرین در هر دوگروه تمرینات قدرتی و تعادلی نشان داد.بحث و نتیجه گیری : بنابراین مربیان و ورزشکاران دارای بی ثباتی مچ پا می توانند از تمرینات توانی و توازنی برای بهبود عملکرد اسپرین مچ پا و کاهش زمان بازتوانی و ورود مجدد به عرصه ورزش و رقابت استفاده کنند.

بررسی نقش دو پروتکل تمرینی تعادلی و توانی پایداری مچ پا بر سرعت بازتوانی ورزشکاران با اسپرین مچ پا Keywords:

بازتوانی , ناپایداری مچ پا , تمرینات قدرتی , تمرینات تعادلی