بررسی وضعیت ابراز اراده در شکل گیری قراردادها در صورت محقق بودن شرایط اکراه abstract
اشخاص به منظور بیان قصد و
اراده خویش از الفاظ و کلمات، ایماء و اشاره ها بهره می گیرند.آن چه در تبادل افکار و اندیشه ها دارای اهمیت اساسی است ، قابل درک بودن آن می باشد، چنان که به کارگیری شکلی خاص در برقراری ارتباط، تنها، متاثر از موقعیت و شرایط افراد است .در علم حقوق نیز قاعده همین است ؛ بیان
اراده و صحت قراردادها، در اصل تابع ضوابط و مقتضیات شکلی نیست .بررسی شرایط صحت
قراردادها در نظام های حقوقی نشان می دهد که قرارداد با توافق طرفین واقع می شود و رعایت تشریفاتی معین با لفظی خاص در بیان قصد، شرط صحت پیمان نمی باشد.ماده ۱۹۱ قانون مدنی ، صرف مقرون بودن عقد به چیزی که دلالت بر قصد انشاء نماید را در تحقق قرارداد کافی دانسته است ، حسب قوانین و رویه قضایی در سایر کشورها است .آن چه در
قراردادها در ایران اصل بوده و به عنوان پایه و مبنای هر قراردادی مطرح می شود بیان
اراده و قصد اشخاص می باشد که با پیوند و توافق این بیان
اراده ها، نهاد حقوقی عقد در عالم اعتبار انشاء می گردد و آثار آن بین طرفین ایجاد و آنان را ملزم به اجرای تعهدات می نمایند.در همین راستا این مقاله با روش توصیفی تحلیلی و منابع کتابخانه ای نگارش شده است .