تجلی اصالت هایدگری در تحلیل بصری شعر «تنها صداست که می ماند» اثر فروغ فرخزاد

اشعار فروغ فرخزاد عمدتا از منظر زندگی نامه ای یا فمینیستی مورد بررسی قرار گرفته و اغلب محتوای زبانی یا معنایی آن ها تحلیل شده است. این مقاله با مطالعه عناصر بصری شعر برجسته فرخزاد، «تنها صداست که می ماند»، سعی دارد نشان دهد چگونه زیبایی شناسی شاعر با درهم شکستن مرز واقعیت و فراواقعیت، می تواند انسان را در پرتو وضعیت هستی گرایانه (اگزیستانسیال) خود آشکار سازد. در این راستا، پرسونای شعر به ارائه معادل تصویری برای مفاهیم هایدگری هم چون «ترس آگاهی اگزیستانسیال»، «فناپذیری»، «هستی -به- سوی- مرگ» (being-towards-death)، «ندای وجدان» و «شدن» می پردازد که نقشی کلیدی در دغدغه اصلی این مطالعه، یعنی اصالت (authenticity)، دارند. در واقع، فرخزاد با القای معانی چندگانه به تصاویر عینی شعر، آن ها را به سوی انتزاع سوق داده و دنیای شاعرانه را مملو از حس ترس آگاهی و اضطراب می نماید. این ناتوانی کلمات در برپایی معنا، پرسونای شعر فرخزاد را از هرگونه هویت ثابت محروم ساخته و او را به سوی بازتعریف «بودن» خود به عنوان «شدن» سوق می دهد. به علاوه، ظهور تصاویر انتزاعی نور و صدا این امر را برای پرسونا ممکن می سازد تا از دنیای غیر اصیل «همگنان» فراتر رفته و به حالت ناپایدار اصالت دست یابد.

تجلی اصالت هایدگری در تحلیل بصری شعر «تنها صداست که می ماند» اثر فروغ فرخزاد Keywords:

هستی -به- سوی- مرگ , ندای وجدان , زیبایی شناسی اصالت , فروغ فرخزاد , هایدگر متقدم