برای معلمان مهم است که مفاهیم و رابطه بین برنامه ری زی درسی و
خودپنداره تحصیلی را درک کنند تا بتوانند یک محیط یادگیری
متعادل و موثر را ایجاد کنند. معلمان بای د بتوانند طوری برنامه درسی را طراحی کنند که با استانداردهای آکادمیک مطابقت داشته
باشد و در عین حال خلاقیت و نو آوری را نیز تشویق کند و مانع آن نباشد. آن ها بای د بتوانند فعالیت ها یی برنامه ریزی کنند که
امکان راه حل های متعدد و به انتخاب دانش آموز را فراهم کند تا از این رهگذر تفکر انتقادی و مهارت های حل مسئله و همچنی ن
اشتیا ق به یادگیری را در دانش آموزان توسعه دهند. این مقاله با هدف تبیین مفاهیم
برنامه ریزی درسی و خودپنداره تحصیلی,
همچنین تضاد و تاثیر متقابل آن بر یکدیگر و نیز فرآیند
برنامه ریزی درسی خلاقانه نگارش شده است. در خصوص تاثیر برنامه ریزی
درسی بر خودپنداره تحصیلی, رویکرد
برنامه ریزی درسی سنتی مورد نقد قرار گرفته و ضمن نگاهی گذرا به یک تحقیق انجام شده
در کشور انگلستان, سعی شده است به طور کاربردی و با ذکر مثال هایی, پیشنهاداتی در جهت
برنامه ریزی درسی خلاقانه به
خوانندگان گرامی ارائه گردد.
خودپنداره تحصیلی به ارز شگذاری فرد در زمین ههای مختلف تحص یلی گفته میشود و نوع مثبتش تاث یر زیادی در پیشرفت تحصیل ی
و بقیه ابعاد زندگی دارد. خودپنداره یکی از اصطلاحات مهم روانشناسی است و به تصویری که هر فرد از خودش دارد، گفته میشود.
خودپنداره ممکن است مثبت یا منفی باشد و به صورت مستقیم ر وی رفتار، اعمال، احساسات و اعتماد به نفس فرد تاثیر دارد.
جزء محوری شخصیت هر فرد است که با تعامل با اجتماع رشد میکند و هدف نها یی آن رسیدن به » خود « ، به گفته کارل راجرز
ثبات است. تجربیات گذشته، نظرات دیگران و اهداف آینده موارد ی هستند که باعث شکل گرفتن خودپنداره میشوند. این مفهوم
یک نظام پویایی است که با اعتقادات، ارزشها، استعدادها و تواناییها ی هر فرد رابطه دارند و به صورت مستقیم روی مسیری که فرد
در زندگی در پیش میگیرد تاثیر دارد .
خودپنداره تاثیر بسزایی بر سلامت روانی، اعتمادبهنفس، رضایت از زندگی و عملکرد فرد دارد. فردی که خودپنداره مثبت داشته باشد،
خود را با تمام محدودیتها، نقاط ضعف و قوت میپذیرد و احساس ارزشمندی و توانمندی دارد. در سمت مقابل فردی که خودپنداره
منفی داشته باشد، خود را بیارزش، ناتوان و ب یلیاقت میبیند.