من مات و لم یعرف امام زمانه مات می یکی از احادیث مورد اتفاق مذاهب کالمی، حدیثت ه جاهلیه می باشد که سفارش خاصی به شناخت امام نموده است؛ به گونه ای که این شناخت، زمینه ساز اعتقاد و ایمان و در نتیجه عمل و تعهد خواهد بود. در این میان عالمان
زیدیه همچون عالمان امامیه
حدیث معرفت را با عبارات مختلفی در آثار فقهی، کالمی و تفسیری خود منعکس نموده اند و به معتبر بودن آن اذعان کرده اند. در مقاله پیش رو، تالش شده است با روش توصیفی-تحلیلی با مراجعه با متون معتبر و متقن، اعتبار این روایت و احادیث مشابه آن نزد
زیدیه بررسی و پس از آن به بررسی دیدگاه زیدیان در خصوص داللت حدیث پرداخته شود. تحقیق و تفحص در کتب عالمان
زیدیه این نتیجه را به دست می دهد که از دیدگاه آنان این روایت پیامدهای مهمی همچون،
ضرورت وجود امام در هر زمان، اصالت امامت، وجوب تبعیت از امام و
وجوب معرفت امام را به دنبال دارد و عدم شناخت و تبعیتی از چنین امامی مستلزم، مرگ جاهلی است و عذری از متخلف پذیرفته نمی شود.